przejściowy okres między klasycyzmem a romantyzmem, istniejący od drugiej połowy XVIII wieku do początku wieku XIX. Preromantyzm, związany z sentymentalizmem, postulował odrzucenie klasycznych reguł sztuki na rzecz tworzenia poezji oryginalnej i wzniosłej, wyrosłej z natchnienia artysty i jego wyobraźni. Charakterystyczne dla tego nurtu było zafascynowanie przeszłością historyczną, twórczością ludową i sztuką średniowiecza (zob. gotycyzm), a także dramatami Szekspira (zob. szekspiryzm). Poezja preromantyczna była wyrazem emocji i uczuć podmiotu lirycznego, wprowadzała nastrój melancholii i smutku, wykorzystywała motywy przyrody. Tendencje preromantyczne ujawniły się w twórczości pisarzy, należących do niemieckiego ugrupowania Sturm und Drang, m.in. w utworach J. W. Goethego (zob. werteryzm). W literaturze polskiej preromantyzm przejawiał się zainteresowaniem historią kraju, oraz nastawieniem patriotycznym. Tego typu tendencje charakterystyczne są m.in. dla twórczości J. U. Niemcewicza (Śpiewy historyczne) J. A. Czartoryskiego i K. Brodzińskiego.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
