jeden z najstarszych, wywodzący się z greckiej liryki chóralnej, gatunek poetycki; utwór wierszowany o charakterze podniosłym, pochwalno-dziękczynnym, opiewający abstrakcyjną ideę, Boga, ważne wydarzenie lub bohatera. Gatunek ten był uprawiany m.in. przez Horacego oraz wszystkich twórców nawiązujących do epoki klasycznej: poetów Plejady, J. Kochanowskiego, artystów klasycyzmu. Wg poetyki klasycystycznej oda miała łączyć elementy retoryczne i liryczne, miało się w niej wyrażać uniesienie, dopuszczalna więc była pewna swoboda kompozycyjna. W epoce romantyzmu oda przyjęła formę patetycznego utworu, będącego wyrazem światopoglądu poety (np. Oda do młodości A. Mickiewicza). O popularności gatunku decydowała pewna swoboda kompozycyjna, którą dopuszczał: oda mogła łączyć elementy retoryczne i liryczne, miała jedynie wyrażać uniesienie.
