rozróżnienie trzech stylów: wzniosłego, średniego i prostego, istniejące w retoryce starożytnej i kontynuowane w epokach klasycznych aż do XVIII w. Rozróżnienie to miało charakter normatywny, określało zasięg i zadania poszczególnych odmian stylowych zgodnie z obowiązującą zasadą decorum. Styl wzniosły (in. wysoki) był rezerwowany dla tematów dotyczących ludzkiego losu, boskich przeznaczeń, bohaterów wysoko urodzonych i dla konkretnych gatunków literackich, tragedii, eposu, ważnych przemówień. Stosując go, można było posługiwać się wszelkimi ornamentami, operować bogactwem tropów. Jego przeciwieństwo stanowił styl prosty (in. niski) przeznaczony dla tematów powszednich i zwykłych ludzi, odpowiedni dla sielanek, satyr, komedii, stosowany w dowodzeniach i pouczeniach, jasny, skromny, pozbawiony tropów, używający wyrażeń niewyszukanych. Styl średni sytuował się między tymi obiema skrajnościami, w miarę ozdobny, odpowiedni dla poematu opisowego, elegii, moralizujących dialogów.
