naśladowanie rzeczywistości przez sztukę; jedna z podstawowych kategorii estetycznych wypracowanych przez sztukę starożytną, określająca relacje między dziełem sztuki a światem zewnętrznym. Pojęcie mimesis zyskało ostateczny kształt w pismach Platona i Arystotelesa, którzy naśladowania nie traktowali jako kopiowania rzeczywistości. Arystoteles dopuszczał, by twórca przedstawiał rzeczywistość nie taką, jaka jest, ale też piękniejszą lub brzydszą, by prezentował rzeczy i zdarzenia, mające znaczenie ogólne i będące typowymi, by wreszcie ukazywał nie to, co było, lecz to, co możliwe i prawdopodobne, a także by ograniczał szczegóły na rzecz ich kompozycji, dzięki której tworzą niepowtarzalną całość artystyczną.
Arystoteles do sztuk naśladowczych zaliczał malarstwo, rzeźbę, poezję, część muzyki. Następne epoki w swych programach ustosunkowywały się do teorii mimetyzmu. Jedne - renesans, klasycyzm, realizm - postulowały konieczność naśladowania rzeczywistości i respektowania zasad prawdopodobieństwa, inne - romantyzm, symbolizm - odrzucały mimetyzm.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
