odmiana dramatu nowoczesnego, uprawiana w ramach teatru absurdu. Cechuje ją: zanik tradycyjnej akcji, sprowadzonej do ciągu luźnych, bezsensownych scen, w których działania postaci pozbawione są motywacji psychologicznej. Dramat ten posługuje się groteską, parodią, pure nonsensem, wyszydzając szablony językowe i konwencjonalne formy literackie. Prekursorami gatunku byli twórcy francuscy końca XIX w.: A. Jarry (Ubu Król) i G. Apollinaire (Cycki Tejrezjasza). Do przedstawicieli gatunku w XX w. należą: S. Beckett (Czekając na Godota), E. Ionesco (Łysa śpiewaczka), J. Genet (Balkon, Murzyni), a w Polsce: S. I. Witkiewicz (Szewcy), W. Gombrowicz (Operetka), S. Mrożek (Tango), T. Różewicz (Kartoteka).
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
