syn Bolesława Chrobrego i jego drugiej żony (księżniczki węgierskiej), z którą Chrobry zerwał małżeństwo i odesłał ją rodzicom. Najprawdopodobniej Bezprym przeznaczony został do stanu duchownego (jego sytuacja prawna była zresztą niepewna ze względu na unieważnione małżeństwo) i w związku z tym już ok. 1000 r. został wysłany do Italii, gdzie znalazł się w otoczeniu św. Romualda. Jednak jeszcze przed 1025 r. opuścił klasztor i przybył na dwór ojca, gdzie nie cieszył się zbyt dużą sympatią. Prawdopodobnie już po śmierci Chrobrego postanowił upomnieć się o swoje książęce prawa (był przecież starszy od Mieszka II) i w tym celu zapewnił sobie poparcie króla Węgier - Stefana (swojego krewnego) oraz księcia Rusi - Jarosława Mądrego. Poparł go też jego przyrodni brat Otton. W 1031 r. doszło do dwóch najazdów na państwo polskie - ruskiego i cesarskiego; w tym też czasie wybuchł również bunt rycerstwa. Ponieważ Mieszko II wyjechał z kraju, rządy przejął Bezprym; nie trwały one długo (ok. pół roku), ale były bardzo krwawe. W kwietniu 1032 r. Bezprym został zamordowany. Wcześniej, poprzez Rychezę (żonę Mieszka II) odesłał polskie insygnia koronacyjne do cesarza, chcąc prawdopodobnie w ten sposób zapewnić sobie jego przychylność.