działacz patriotyczny, major, założyciel Towarzystwa Patriotycznego. Od młodości związany z wojskiem został w 1817 r. majorem IV pułku piechoty liniowej. Dążył do stworzenia organizacji, która organizowałaby m.in. pomoc dla wojskowych, ale przede wszystkim podtrzymywałaby patriotyczne nastroje wśród Polaków. Widząc poparcie Aleksandra I i księcia Konstantego dla masonerii, Łukasiński zdecydował się nadać takie formy organizacyjne swojemu stowarzyszeniu. Wolnomularstwo Narodowe Łukasińskiego powstało 3 V 1819 r., a zasadniczym jego celem było zjednoczenie ziem polskich, umocnienie więzi narodowej wśród Polaków, obrona praw uzyskanych na Kongresie Wiedeńskim, pomoc dla wojskowych, odzyskanie niepodległości przez państwo polskie. Z organizacją tą związali się głównie wojskowi, choć nie wszystkim podobała się polityka Łukasińskiego. Dlatego zdecydował się on rozwiązać Wolnomularstwo w 1820 r., a w następnym utworzył Towarzystwo Patriotyczne. Była to organizacja ściśle zakonspirowana, z którą współpracowali nie tylko wojskowi, ale także szlachta i urzędnicy. Jednak stosunkowo szybko na trop tej organizacji wpadł Nowosilcow, który zlecił księciu Konstantemu przeprowadzenie śledztwa. W 1822 r. Łukasiński został aresztowany i oddany pod Najwyższy Sąd Wojskowy, który publicznie zdegradował go, odbierając stopień oficerski. Podczas przesłuchania udało mu się zataić istnienie Towarzystwa Patriotycznego, ale i tak został skazany na karę 9 lat osadzenia w twierdzy w Zamościu. Jednak za udział w powstaniu więźniów przedłużono mu karę i przeniesiono do twierdzy w Szlisselburgu, gdzie przebywał aż do śmierci.
