Zjawiska nadprzyrodzone pojawiały się w teatrze już w czasach antycznych – Fatum ciążące nad bohaterami często podcinało skrzydła i determinowało los bohaterów bez względu na ich działania. W późniejszych epokach dramaty zaczęły być wzbogacane o inne zjawiska nadprzyrodzone – w tym o postaci fantastyczne. Połączenie świata fizycznego z metafizycznym miało na celu ujawnienie ukrytych intencji bohaterów (wgląd do podświadomości) lub wykazanie prawd moralnych (metafizyka była utożsamiana z boską sprawiedliwością).   W sztuce Williama Szekspira postaciami fantastycznymi były trzy wiedźmy, które przepowiedziały przyszłość Makbeta i Banka – poinformowały ich, że Makbet zostanie królem Szkocji, a Banko, choć nie będzie władał państwem, spłodzi kolejnych władców. Chociaż znaczenie wiedźm w utworze nie zostało jednoznacznie wyjaśnione, ich rolę można interpretować jako odbicie marzeń bohaterów. Makbet, postać pełna ambicji, choć o łaskawym sercu (Lady Makbet czyniła z tego zarzut), w głębi duszy mocno pragnął tronu. Przepowiednia wiedźm jedynie dała początek usilnym przygotowaniom do przejęcia władzy – trzeba bowiem zauważyć, że Makbet zamordował króla Dunkana wyłącznie pod wpływem przepowiedni (oraz wynikających z niej działań jego żony). Przejęcie władzy nie odbyło się wskutek ingerencji nadludzkiej siły, lecz było konsekwencją działań Makbeta. Wiedźmy mogły więc uosabiać jego obsesję na punkcie władzy – manię, która w pewnym momencie osiągnęła punkt krytyczny.   Zjawiska nadprzyrodzone mogą również służyć ukazaniu sprawiedliwości – takie działanie miało miejsce między innymi w „Balladynie” Juliusza Słowackiego. Tytułowa bohaterka, wyrodna córka, która podstępem przejęła władzę, trzykrotnie wydała na siebie samą wyrok śmierci. Ponieważ jednak była królową, a poddani nie wiedzieli, że ich władczyni dopuściła się zabójstwa, tak naprawdę mogła być spokojna o swój los – władza ludzka nie miała bowiem narzędzi, aby dochodzić sprawiedliwości. Dlatego też Balladynę poraził piorun – element przyrody nieożywionej, alegoria ostatecznej   sprawiedliwości, kat, który nie poddawał się władzy ludzkiej.  Świat metafizyczny nadaje określonym wydarzeniom dodatkowe znaczenia. Postaci fantastyczne, takie jak wiedźmy czy zjawy, zazwyczaj obnażały prawdziwe intencje bohaterów (to, co znajdowało się w ich podświadomości), natomiast zjawiska nadprzyrodzone symbolizowały boską sprawiedliwość – natura interweniowała wtedy, gdy władza ludzka była zbyt słaba, aby egzekwować uczciwość.,,, Miłość jest wielką zagadką ludzkości. Chociaż istnieją różne jej oblicza (miłość erotyczna, w której występuje pożądanie i popęd seksualny,  miłość bliźniego czy  rodzicielska), wszystkie je łączy jeden faktu – uczucie to jest największym pragnieniem człowieka. Popycha nawet do nieracjonalnych działań i gotowości na cierpienie w jej imię.  Z powodu miłości ludzie są gotowi nawet na największe poświęcenie. Aleksander (zwany Parysem) podczas pobytu w Grecji zakochał się w Helenie, żonie króla Menelaosa i porwał ją wbrew wszelkim panującym obyczajom. Uczucie żywione przez Aleksandra było istotnym wątkiem „Odprawy posłów greckich” Jana Kochanowskiego. Syn Priamusa wykorzystał słabość swojego ojca i namówił członków rady królewskiej, aby sprzeciwili się wydaniu Heleny Grekom, nawet jeśli stanowiłoby to powód do wypowiedzenia Troi wojny. W swoich działaniach zachowywał się nieracjonalnie – czynił wyrzuty Antenorowi, który kierował się rozsądkiem i dobrem ojczyzny. Aleksander przekupywał także członków rady, aby poparli jego zdanie; nie wyobrażał sobie oddania Heleny, ponieważ kochał ją nad życie.  Miłość bez względu na cenę nie musi jednak dotyczyć wyłącznie uczucia erotycznego. W literaturze nie brakuje przykładów postaci, które były gotowe na cierpienie w imię bliźniego lub własnego dziecka. Tak postąpił między innymi Jezus, który umarł na krzyżu, aby odkupić grzechy ludzkości. Poświęcił swoje życie, ponieważ miłował ludzkość – kierował się więc agape, czyli miłością bliźniego. Swoje życie poświęciła również wdowa z „Balladyny” Juliusza Słowackiego. Jako sztandarowa mater dolorosa wycofała swoje oskarżenia względem córki, kiedy dowiedziała się, że karą za jej przewinienia musiała być śmierć. Pragnęła uchronić ją przed najwyższym wymiarem kary – nie wyjawiła imienia Balladyny, za co została ukarana torturami i zmarła.  Miłość ma różne oblicza. Niezależnie od tego, kto jest obiektem miłości (ukochana/ukochany, dziecko czy bliźni), ludzie są w jej imię gotowi do największych poświęceń. Chociaż literatura ukazuje rozmaite oblicza miłości, tak naprawdę za każdym razem jest to uczucie, które popycha nawet do nieracjonalnych działań.