Dzieło Juliusza Słowackiego jest dramatem romantycznym, choć autor odwołał się w nim także do średniowiecznych moralitetów (utwory o charakterze filozoficzno - dydaktycznym). Polski dramat romantyczny powstał po upadku powstania listopadowego, co stało się przyczyną zawartych w nim refleksji filozoficznych. 

Jest to gatunek uważany za najważniejszy w epoce romantyzmu, ukształtowany w opozycji wobec dramatu klasycystycznego. Był bliski teatrowi szekspirowskiemu i hiszpańskiemu. 

O przynależności "Kordiana" do dramatu romantycznego świadczą następujące cechy: 

- zerwanie z klasyczną zasadą trzech jedności (czasu - rok 1829, podróże wskazują na długi okres fabuły, czarownice z kolei odprawiały sabat w roku 1799, miejsca - za Kordianem podążamy po całej Europie oraz akcji - wątek miłosny, polityczny, fantastyczny), 

- synkretyzm rodzajowy (w obrębie "Kordiana" oprócz podziału na akty i sceny oraz występowania dialogów i monologów pojawiają się partie epickie - opowieści Grzegorza, partie liryczne - monolog Kordiana na Mont Blanc, nastrojowość), 

- synkretyzm gatunkowy (komplikacja kilku gatunków literackich), 

- epizodyczność dzieła (opowieści Grzegorza, epizod z Wiolettą), 

- brak następstwa przyczynowo - skutkowego, 

- kompozycja otwarta (nie znamy zakończenia losów Kordiana), 

- pojawienie się postaci fantastycznych (Szatan, Czarownica, Strach, Imaginacja), 

- bohater romantyczny (Kordian - buntownik, indywidualista pełen wewnętrznych konfliktów), 

- sceny zbiorowe (pojawiają się więcej niż trzy postacie w scenach rozgrywających się na placu), 

- przemieszanie scen fantastycznych i realistycznych (Kordian przemierza pałac, towarzyszą mu Strach i Imaginacja), 

- komizm i tragizm (rozmowa z papieżem i wtrącenia papugi), 

- niesceniczny charakter utworu (przyczyniły się do tego wizyjność i fantastyka, a także ciągłe przemieszczanie się bohatera). 

W dramacie Juliusza Słowackiego pojawiają się odwołania do Starego i Nowego Testamentu, słowa - klucze, przywołania historiozoficzne legend co sprawia, że dzieło ma charakter symboliczny. W utworze można zauważyć także liczne nawiązania do Szekspira (konstrukcja głównego bohatera, wątek czarownic podobny jak w "Makbecie", przyjęcie reguł dramatu szekspirowskiego).