Główną postacią noweli Henryka Sienkiewicza "Latarnik" jest J. Skawiński - Polak, który z rodzinnego kraju wyemigrował już czterdzieści lat temu. Jeszcze w dzieciństwie stracił rodziców, nie pamiętał ich więc zbyt dobrze. Jako młodzieniec wziął udział w powstaniu listopadowym, po jego upadku wyjechał z kraju, nie zagrzewając jednak nigdzie dłużej miejsca. Na starość - około siedemdziesiątego roku życia - postanowił osiąść i podjąć pracę latarnika.
Był wysportowanym i zdrowym mężczyzną, siwowłosym, mocno opalonym, miał niebieskie oczy. Chodził zawsze wyprostowany, jego sylwetka przypominała sylwetkę żołnierza.
Skawiński był człowiekiem dobrym, łagodnym, wrażliwym na to, jak toczą się losy innych ludzi. Często odczuwał smutek, przygnębienie, znużenie. Wydawało się, że przygniata go wiek i zmęczenie dawnym burzliwym i pełnym przygód życiem.
Charakteryzowało go to, iż był samodzielny, opanowany, odważny, ufał wszystkim ludziom, był w stosunku do nich cierpliwym i wytrwałym. Cechowała go również pracowitość - miał bardzo wiele różnorodnych i ciekawych zawodów - przykładowo kopał złoto, zajmował się farmerstwem, poszukiwał diamentów.
Praca na latarni przyniosła mu uspokojenie ducha, odpoczynek. Tych kilka miesięcy dało mu szczęście, zadowolenie, radość i rozmarzenie. Spodobała mu się bardzo otaczająca go przyroda, nie przestał jednak tęsknić za ojczyzną i marzyć o powrocie doń.
Ten człowiek naprawdę kochał swój kraj i wielokrotnie za niego walczył. Chował wszystkie medale, jakie otrzymał w dowód uznania za służbę swemu państwu. Myślę, że jest wzorem pewnej postawy, która powinna być aktualna i podziwiana w każdych czasach. Józef Skawiński był, bez względu na złe losy, prawdziwym Polakiem.
