"Wśród ludzi jest się także samotnym", do takiego stwierdzenia doszedł główny bohater opowieści Antoine'a de Saint-Exupéry'ego, "Mały Książę". W swojej rozprawce postaram się dowieść racji powyższej tezy.
Samotność jest doświadczeniem egzystencjalnym, które w różnych momentach życia może spotkać każdego z nas. Poczucie samotności jest zjawiskiem dosyć częstym szczególnie w dużych skupiskach ludzkich, miastach, centrach handlowych. Zjawisko to może pociągnąć za sobą poczucie zagubienia i obcości, ludzie nierzadko czują się niechciani czy odrzuceni nawet wtedy, gdy przebywają z bliskimi sobie osobami, przyjaciółmi, rodziną. W dzisiejszym świecie bardzo trudno jest podzielić się z kimś swoimi intymnymi odczuciami czy problemami, co powoduje zubożenie kontaktów międzyludzkich. "Człowiek nie jest samotną wyspą" można by powiedzieć, jednak przyglądając się z zewnątrz tłumowi na ulicy odnosi się zupełnie inne wrażenie. Poczucie samotności towarzyszyć może człowiekowi wszędzie i w każdej sytuacji, nawet wtedy, gdy jest wśród ludzi (na przykład podczas meczu piłkarskiego czy koncertu). Ludzie są razem, ale jednocześnie osobno.
Ten przykład najdobitniej ilustruje zjawisko, jakim jest poczucie obcości i samotności wśród ludzi.
Najpełniej problemem samotności rozważają francuscy egzystencjaliści, miedzy innymi Jean-Paul Sartre i Albert Camus. W ich założeniach człowiek od urodzenia aż do śmierci jest samotny, skazany na swoja samotność i problemy z tego wynikające. Francuski egzystencjalizm za cel stawia sobie opisanie kondycji indywidualnej jednostki ludzkiej, która sama odpowiada za swój los. Wolność i odpowiedzialność są głównymi elementami doktryny egzystencjalistycznej.
Wszystkie wyżej wymienione elementy potwierdzają słuszność tezy wyjściowej, ponieważ "Mały Książę" stawia pytania fundamentalne dla współczesnego człowieka, o więzy międzyludzkie czy hierarchię wartości, według której należałoby żyć.
