Ze sztuki Aleksandra Fredry pt. "Zemsta" najbardziej podobała mi się postać Cześnika Raptusiewicza. Cześnik był starym kawalerem, który miewał różne humory i wszelkie dolegliwości wieku podeszłego: podagrę, bóle żołądka, reumatyzm. Opiekował się swoją śliczną bratanicą - Klarą. Był on miłym, choć często nerwowym i porywczym człowiekiem. Bardzo lubił swoje powiedzonko "Mocium panie", którego używał wszędzie i w każdej sytuacji.
Cześnik był szlachcicem chciwym, popędliwym, działał gwałtownie, lecz mimo to dążył do zgody i chciał, by spór pomiędzy nim a Rejentem zakończył się szybko. Był człowiekiem niewykształconym, czego dowodem jest nieumiejętność napisania listu. Dlatego, że był szlachcicem dumnym i honorowym, nie dawał po sobie poznać, że pragnie zgody. Nie pozwala mu na to szlachecka ambicja. Jego działania są klarowne, nie bawi się w intrygę, w sposób konsekwentny dąży do celu.
Jego postawa uczy młodego czytelnika, że trzeba pierwszemu podać rękę do zgody, by do końca życia nie kłócić się i myśleć o upokorzeniu konkurenta, przeciwnika. Innymi postaciami w sztuce są: - Rejent Milczek - wdowiec, właściciel połowy zamku, jego synem jest Wacław, szaleńczo zakochany w Klarze. Mówi i działa powoli, do mowy potocznej często wtrąca łacińskie zwroty, co podkreśla jego wykształcenie. Używa powiedzonko, "Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba".
Stwarza pozory człowieka poczciwego i pobożnego, a w rzeczywistości jest mistrzem intrygi i potrafi bardzo przebiegle zdobywać swój cel. Jest również szlachcicem, jednak nie przestrzega on kodeksu moralnego, który był atutem szlacheckim.
- Klara to podopieczna Cześnika zakochana w Wacławie. Jest to młoda o niezwykle pięknej urodzie kobieta. Swoim zachowaniem i gracją budzi podziw u wielu mężczyzn. Przez wybranka serca tak jest charakteryzowana:
"Przed godziną z trwogą mdleje,
Za godzinę - wzorem męstwa".
Jest osobą rozważną, nie działa pod wpływem chwili. Każdą decyzję starannie obmyśla.
- Podstolina - to kobieta dojrzała, wdowa. Pomimo śmierci poprzednich małżonków (miała ich trzech) nie zrezygnowała z szukania kolejnego kandydata. Lubi kokietować mężczyzn, jest kobietą, która konsekwentnie dąży do celu, jest wyrachowana i przebiegła. Jej chęć wyjścia za mąż jest wynikiem chęci zyskania majątku i dostatniego życia:
"Chciałam za mąż pójść czym prędzej,
By nie zostać całkiem w nędzy".
- Wacław - syn Rejenta Milczka, zakochany w Klarze, wyznaje jej miłość słowami:
"Pozwól droga, kochać siebie,
O nic więcej łzy nie proszą;
Z mą miłością stanę w niebie
Bogiem, będę żył rozkoszą!"
Wacław jest bohaterem, który potrafił się sprzeciwić woli ojca i podążyć za własnym szczęściem w miłości. Nie wyobraża sobie życia z inną kobietą niż Klara.
Józef Papki - to reprezentant szlachty, nie dba o swoją przyszłość, wszystko co posiada przegrywa w karty. Jest typowym samochwałą, lubi chwalić się przed kobietami swą walecznością, a w rzeczywistości jest tchórzem i przebiegłym człowiekiem, który potrafi wykorzystywać sytuację:
"Gdzie na skale gród kamienny,
Gdzie działami mur brzemienny
Gdzie bagnetów ostre wały
Gdzie sklepienie z dzid i szabli -
Tam był Papki - lew zuchwały!
Strzelec boski! - rębacz diabli!"
Jest on biedakiem, który lansuje się na bogacza, ukrywa swoją biedę, by móc dalej bywać na salonach.
Budowa "Zemsty"
Aleksander Fredro napisał komedię składającą się z czterech aktów. Akcja utworu składa się zasadniczo z czterech etapów:
- ekspozycji
czytelnik zapoznaje się z miejscem akcji, postaciami, przedstawienie głównego wątku - konfliktu o mur graniczny, zawiązanie akcji, będące przyczyną dalszych wydarzeń.
- rozwinięcia akcji
- Cześnik oświadcza się Postolinie
- Miłość młodego pokolenia Klary i Wacława
- Wezwanie Rejenta przez Cześnika na pojedynek
- Ślub Wacława i Klary
- punkt kulminacyjny
- spotkanie Rejenta Milczka z Cześnikiem Raptusiewiczem
- rozwiązania akcji
Spadek napięcia, rozwiązanie konfliktu w sposób pomyślny - zgoda między zwaśnionymi rodzinami, szczęśliwa miłość Wacława i Klary.
"Zemsta" to komedia sytuacji, charakterów i słowa. Źródłem komizmu w "Zemście" są: kontrastowość postaci Cześnika i Rejenta, postać Papkina. Śmieszy również sposób wyrażania się bohaterów bohaterów ich powiedzonka. Niewątpliwie sytuacje takie jak próba otrucia Józefa Papkina przez Milczka również wywołuje uśmiech u czytelnika.
