„Dziady cz. II” – Adam Mickiewicz

„Dziady cz. II” to dramat romantyczny Adama Mickiewicza, którego akcja rozgrywa się w noc zaduszną w wiejskiej kaplicy. Guślarz wraz z uczestnikami obrzędu przywołuje duchy zmarłych, by pomóc im osiągnąć spokój. Ukazują się trzy rodzaje duchów – lekkie, ciężkie i pośrednie – symbolizujące różne ludzkie postawy i winy. Mickiewicz łączy elementy ludowości z głęboką refleksją moralną. Utwór uczy, że każdy czyn ma konsekwencje, a prawdziwe zbawienie wymaga miłości i pokory. „Dziady cz. II” to także przykład romantycznego zainteresowania światem nadprzyrodzonym i wiarą w życie po śmierci. Choć krótkie, dzieło to porusza tematy dobra, zła i sensu cierpienia, zachowując przy tym tajemniczy, mistyczny klimat.