Od połowy XVI wieku wpływy w Indiach zaczynali uzyskiwać Anglicy, wypierając stamtąd Portugalczyków. W roku 1599 powstała, mająca duże uprawnienia polityczne, Kompania Wschodnioindyjska. W roku 1600 Kompania uzyskała królewski przywilej na monopol w handlu w Indiach. W XVIII wieku Kompania została bezpośrednio podporządkowana królewskiemu nadzorcy, który odpowiadał za sprawy polityczne i wojskowe. Hinduska gospodarka opierała się przede wszystkim na uprawie roli. Do połowy XIX wieku Brytyjczycy opanowali 2/3 terytorium Indii. Językiem urzędowym stał się angielski. Popierano działalność misjonarska, wprowadzono kolej i telegraf, rozwijano przemysł włókienniczy, zwalczano także niektóre lokalne zwyczaje. Indie stały się bazą surowcową dla korony brytyjskie (kopalnie węgla)j, a jednocześnie rynkiem zbytu dla towarów angielskich. Maksymalna eksploatacja ziemi, olbrzymie podatki oraz głęboka ingerencja w życie Hindusów powodowały niezadowolenie ludności i stały się przyczyną wielkiego powstania ogólnoindyjskiego przeciwko władzy brytyjskiej (toczyło się ono w latach 1857 - 1858). Tzw. powstanie sipajów zostało krwawo stłumione. W 1858 roku Indie zostały bezpośrednio podporządkowane koronie brytyjskiej. Gubernator generalny z tytułem wicekróla. Rządził ponad 500 indyjskimi księstwami. W 1877 r. królową brytyjską Wiktorię proklamowano cesarzową Indii. W 1885 r. został utworzony przez członków hinduskiej klasy średniej Indyjski Kongres Narodowy, który przedstawił postulat udziału Hindusów w rządach i administracji. Został zapoczątkowany ruch niepodległościowy w Indiach. Wspólne działania utrudniały hindusom silne podziały religijne i kastowe,.
