Kodeks Hammurabiego to spis praw państwa babilońskiego z XVII w. p.n.e.

 Kodeks Hammurabiego - odkrycie

Kodeks Hammurabiego został odkryty w 1901 r. w Suzie przez francuskich odkrywców i uczonych. Przez długi czas uchodził za najstarsze źródła prawa. Obecnie przechowywany jest w Luwrze w Paryżu.

Kodeks Hammurabiego - treść i zasady

Tekst Kodeksu Hammurabiego został wyryty pismem klinowym na bazaltowej stelli ok. 2-metrowej wysokości. Zawiera ok 300 paragrafów dotyczących uregulowań z zakresu prawa procesowego, karnego i prywatnego. 

Przepisy nie zostały pogrupowane w oddzielne paragrafy i punkty, stanowią luźny zbiór. Do głównych zagadnień należą kwestie ochrony majątku, sprawy rodzinne oraz handlowe. Nie mają one charakteru zasad ogólnych - odnoszą się do konkretnych przypadków, są zredagowane w formie kazusów. 

Przepisy prawa karnego zostały zróżnicowane w zależności od tego, jakiej klasy społecznej dotyczyły. Osoby należące do klas wyższych cieszyły się większą ochroną prawną, aniżeli te z niższych klas.

System kar w Kodeksie Hammurabiego opierał się na prawie talionu - wymierzona kara była identyczna ze skutkiem przestępstwa, przy czym miało to miejsce jedynie wówczas, gdy ofiara i sprawca posiadali taki sam status społeczny. 

Odzwierciedleniem zasady talonu jest maksyma "oko za oko, ząb za ząb". Wymierzana kara często polegała na obcięciu poszczególnych części ciała (mutylacja).