Mianem siedmiu cudów świata Grecy nazwali budowle i dzieła sztuki imponujące swoją wielkością i wspaniałością, uznając je za najwspanialsze wytwory człowieka. Najstarszy i najpopularniejszy spis owych cudów jest dziełem Kallimacha z Cyreny (ok. 310-240 p.n.e.). Znalazło się w nim siedem obiektów prezentujących wyjątkowe rozwiązania techniczne oraz walory artystyczne.

Do siedmiu cudów świata zalicza się najczęściej: piramidy egipskie, wiszące ogrody w Babilonie, posąg Zeusa Olimpijskiego w Olimpii, tzw. Kolosa Rodyjskiego, Mauzoleum w Halikarnasie, świątynię Artemidy w Efezie oraz latarnię morską na wysepce Faros. Inne wersje list siedmiu cudów świata zawierały jeszcze kolosy Memnona w Egipcie i mury Babilonu.

Wiszące ogrody w Babilonie znajdowały się na sztucznych tarasach pałacowych królowej Semiramidy, stąd często określane są również ogrodami Semiramidy. Jednak grecka legenda, która przypisała ogrody królowej Asyrii Semiramidzie jest prawdopodobnie błędna (Semiramidę identyfikuje się z Szammuramą, żoną króla Asyrii Szamsziadada V z końca IX w. p.n.e.). Dzieło to powstało najprawdopodobniej za panowania Nabuchodonozora II, który rządził w Babilonii w latach 605-562 p.n.e. Ogrody stanowiły część rezydencji pałacowej tego władcy. Szkielet wiszących ogrodów Semiramidy został odkryty w Babilonie przez archeologów podczas wykopalisk. Był to cały kompleks ogrodów dworskich. Miał on charakter wielopiętrowej budowli, wspartej na fundamentach o kolebkowych sklepieniach. Tarasy wypełnione były ziemią, z której wyrastały drzewa i krzewy. Ponieważ drzewa rosły ponad miejskimi murami dawało to złudzenie, że drzewa te unoszą się w powietrzu.

Monumentalny posąg Zeusa Olimpijskiego w Olimpii wyszedł spod dłuta wybitnego greckiego rzeźbiarza - Fidiasza. Został wykonany w latach 435-430 p.n.e. dla świątyni w Olimpii; w jego powstaniu udział mieli także malarz Panajnos i toreuta (toreutyka) Kolotes. Fidiasz użył do wykonania swego dzieła techniki chryzelefantyny. Posąg przedstawia boga Zeusa siedzącego na tronie odzianego w płaszcz, dzierżącego w lewej ręce złote berło, a w prawej mały posążek Nike. Głowa Zeusa ozdobiona została wieńcem oliwnym. Posąg mierzy 13 m wysokości. Istnieją różne wersje, co do późniejszych losów tego dzieła. Być może w 426 n.e. spłonął on, kiedy doszło do pożaru świątyni w Olimpii; niemniej prawdopodobne jest, że został przed tym pożarem zabrany do cesarskiego pałacu w Konstantynopolu i tam spłonął w 475 r. Jego wygląd znamy jedynie z literackich opisów oraz z przedstawień na monetach z Elidy (I-II w.).

Kolos Rodyjski to olbrzymi posąg Heliosa - boga słońca, stojący u wrót do portu morskiego Rodos na wyspie Rodos. Interesujące miało być jego usytuowanie. Miałby on stać w rozkroku nad wejściem do portu w ten sposób, że między jego nogami mogły przepływać okręty. Jego autorem jest Chares z Indos, a posąg pojawił się na swoim miejscu około 290-280 p.n.e. Został zrobiony z brązu, a jego wysokość sięgała 32 m. Posąg został wykonany z odrębnych części, które następnie przymocowano do jednego żelaznego rusztowania. Miał on upamiętnić zwycięską obronę miasta Rodos przed Demetriosem I Poliorketesem (305-304 p.n.e.), który ze swymi wojskami oblegał to miasto. Około 224 p.n.e. posąg uległ zniszczeniu na skutek trzęsienia ziemi, a w VII w. n.e. jego szczątki sprzedali jako złom Arabowie, którzy opanowali wyspę Rodos. Tradycja mówi, że kilkaset wielbłądów musiano zaangażować by wywieźć to, co pozostało po Kolosie.

Mauzoleum w Halikarnasie to grobowiec Mauzolosa, satrapy Karii (krainy w Azji Mniejszej), wzniesiony w Halikarnasie. Dzieło to dotrwało do XV w. Od imienia Mauzolosa pochodzi określenie "mauzoleum".

Świątynia Artemidy w Efezie (tzw. Artemizjon Efeski) jest dziełem Chersifrona z Knossos oraz jego syna Metagenesa. Został wzniesiona w latach około 560-550 p.n.e. Była to olbrzymia budowla, największa zresztą grecka budowla o charakterze sakralnym. Jako pierwsza została zbudowana w całości z marmuru. Jest ona najsłynniejszym przykładem jońskiego dipterosu. Posiadała kolumnowy pronaos oraz odkryty naos, gdzie ustawiono posąg Artemidy, zwanej Polymastis (Wielopierśna). Posąg ten nie zachował się, ale przedstawiają go liczne kopie rzymskie. Wielki wkład w budowę tego dzieła miał król Lidii - Krezus, który ufundował między innymi kolumny fasady, które w ich dolnej partii zdobią reliefy. W 356 p.n.e. przybytek Artemidy spalił szewc z Efezu - Herostrates, który liczył, że zdobędzie tym wyczynem nieśmiertelną sławę. Przybytek odbudowano jednak w okresie hellenistycznym (ukończony w 323 p.n.e.) w takim samym kształcie, jaki miał wcześniej. Za wzór dla architektów (Demetrios, Dejnokrates i Pajonios) posłużył jego stary plan. Wykopaliska archeologiczne prowadzone u schyłku XIX w. ujawniły pozostałości świątyni Artemidy. Dziś w miejscu, gdzie stała świątynia stoi kolumna, którą tworzą ocalałe bębny dawnych kolumn, natomiast ocalałe resztki rzeźb przechowuje British Museum w Londynie.

Gigantycznych rozmiarów latarnia morska na wyspie Faros (mała wysepka położona u wrót do portu w starożytnej Aleksandrii) zbudowana została około lat 300-280 p.n.e. z polecenia Ptolemeusza I Sotera. Jest ona dziełem Sostratosa z Knidos. Latarnia miała wysokość około 100-120 m. Miała ona formę graniastosłupa, na którym spoczywał graniastosłup sześcioboczny. Jej wysokość sprawiała, że zapalone na jej szczycie światło, dodatkowo wzmocnione jeszcze odbiciem luster z metalu, można było dostrzec z odległości, aż 30 km. Ułatwiało to nawigację żeglarzom zmierzającym w stronę Aleksandrii. Kolejne trzęsienia ziemi coraz bardziej uszkadzały latarnię, a w XIV w. ostatecznie runęły stojące jeszcze jej resztki. Dlatego jej kształt znamy jedynie z wizerunków znajdujących się na przedmiotach codziennego użytku bądź mozaikach. Pod koniec XV w. na pozostałościach latarni powstała fortyfikacja sułtana Qaitbaja (obecnie Muzeum Morskie).

W poczet siedmiu cudów świata zaliczano także kolosy Memnona - dwa gigantyczne posągi faraona Amenhotepa III (XV/XIV w. p.n.e.). Mierzyły one około 18 m wysokości, zostały wykute z bloków skalnych kwarcytu i można było je oglądać w pobliżu Teb (Egipt). W 27 p.n.e. miało miejsce trzęsienie ziemi, które uszkodziło jeden z posągów. W wyniku uszkodzeń posąg ten zaczął wydawać dźwięki podczas wschodu słońca. Powodem tego zjawiska była zmiana temperatury. Grecy, którzy przyciągnięci tym zjawiskiem licznie odwiedzali ten posąg, wierzyli, że przedstawia on Memnona, mitycznego króla Etiopii. Aby obejrzeć pomnik to Teb przyjeżdżali też Rzymianie (m.in. cesarz Hadrian z żoną, Germanik, poeci i pisarze). Kiedy z polecenia cesarza Septymiusza Sewera w 199 r. naprawiono uszkodzenia, posąg na zawsze zamilkł.