Wielki Wybuch (z angielskiego Big Bang), jest to moment początku czasu, przestrzeni i materii budującej Wszechświat. O istnieniu w historii Wszechświata Wielkiego Wybuchu mówił jako pierwszy w 1947 roku G. Gamow. Podstawą tej idei był hipotetyczny wzór rozrastającego się Wszechświata stworzony w 1920 roku przez A.A. Friedmana. W dzisiejszych czasach idea Wielkiego Wybuchu jako teorii początku Wszechświata jest ogólnie akceptowana, choć ciągle prowadzone SA prace badawcze w celu udoskonalenia tejże hipotezy kosmogonicznej.
W zgodzie ze współczesną postacią teorii Wielkiego Wybuchu Wszechświat powstał jako punkt o ogromnie wysokiej temperaturze masy i wartości gęstości substancji. Z początku panowały w nim warunki skupiające i zapewniające dobry byt oddziaływaniu fizycznemu. Po upłynięciu ok. 10-30s od powstania rozpoczął się proces gwałtownego rozszerzenia - tzw. proces inflacji, w którego trakcie doszło do uśrednienia wielorakich i powszechnych różnic pierwotnego rozkładu energii. W końcu pierwszej sekundy od Wielkiego Wybuchu Wszechświat, choć utrzymujący nadal kiper wysokie temperatury, budowany był już przez materię (w postaci plazmy) niezbyt różniącej się od dziś spotykanej (tworzona była przez protony, neutrony, elektrony, neutrinu i fotony). Po upłynięciu ok. 100 s od momentu początkowego rozpoczął się proces powstawania jądra złożonego (deuteru).
Ta hipoteza Wielkiego Wybuchu udowodniona jest doświadczalnie przez wiele eksperymentów i zbirów uzyskanych rezultatów - po pierwsze z uwagi na zaistnienie prawie całkowicie jednorodnego mikrofalowego promieniowania tła (reliktowego promieniowania) oraz ciągłego poszerzania się Wszechświata (przesunięcie ku czerwieni, prawo Hubble`a).
Wnioskując z założenia (dziś nie jest to całkowicie pewne), że gdy gęstość materii we Wszechświecie przewyższa pewna wartość krytyczną, to zakończeniem jego ewoluowania będzie Wielki Kolaps - gwałtowny proces zapadnięcia się całkowitej materii w czarną dziurę. Po tym momencie nastąpi prawdopodobnie kolejny Wielki Wybuch.
Pochodzenie Układu Słonecznego.
Pierwsza naturalna koncepcja pochodzenia Układu Słonecznego podana została do wiadomości publicznej przez I. Kanta - według niej Słońce i planety ukształtowały się z pierwotnej materii zbudowanej z drobnych bryłek, które zderzając się oddziaływały na siebie względem siebie.
W 1796 P.S. Laplace zasugerował, iż układ planetarny jest wynikiem połączenia się w całość materii oderwanej od w coraz szybszym tempie obracającego się, stygnącego Słońca w wyniku oddziaływania sił bezwładności.
W początku wieku XX powstały modele katastroficzne, według nich zaś układ planetarny zrodził się w wyniku bliskiego przejścia innej gwiazdy; model ten był wielokrotnie krytykowany głównie pod względem małego prawdopodobieństwa zderzania gwiazd. Tak małe prawdopodobieństwo nie mogło wyjaśnić powszechności układu planetarnego.
Koncepcję zbliżoną do idei Kanta wysnuł w 1944 O.J. Schmidt, stworzył on model, który głosił tworzenie się planet w wyniku zlepiania się niewielkich ciał stałych.
Uznawana obecnie teoria genezy Układu Słonecznego podana została do wiadomości publicznej przez astronomów amerykańskich E. Schatzmana i S.S. Huanga (1970), według niej Słońce i planety powstały w jednym czasie z pierwotnego, rotującego obłoku materii, trochę wcześniej powstała centralna gwiazda, która emitując z siebie materię nadawała otaczającej ją materii siłę momentu pędu (w procesie tym ważną rolę odgrywa pole magnetyczne Słońca), w wyniku czego uniemożliwiała opadaniu otoczki na gwiazdę.
Kosmiczne pojęcia:
- Satelita - jest ciałem o niewielkiej względnej masie obiegającym masywne ciało centralne. W przestrzeni kosmicznej spotykamy satelity naturalne takie jak księżyce planetarne i sztuczne w postaci pojazdów kosmicznych.
- Księżyc - jest naturalnym satelitą Ziemi. Ziemia często dzięki temu nazywana jest planetą podwójną. Księżyc to ciało niebieskie o wymiarach:
- średnica 3476 km (0,272 średnicy Ziemi),
- masa 7,33*1022 kg (ok. 1/81 masy Ziemi),
- średnia gęstość 3,34 g/cm3 (60% gęstości Ziemi),
- przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni 1,62 m/s2 (ok. sześciokrotnie mniejszym od ziemskiego).
- temperatura powierzchni ulega zmianom w zakresie od +140°C do -190°C, ale na głębokości 1 m pod powierzchnią jest w przybliżeniu stała i wynosi -30°C.
- Planeta (z łac.: plánetes astéres; wędrujące gwiazdy; planety; od plánes, plánetos: wędrowiec; wędrujący; astér; gwiazda=;) jest astronomicznym dużym ciałem niebieskim poruszającym się wokół gwiazdy centralnej po orbicie eliptycznej, święcącym światłem odbitym od niej samej. Układ Słoneczny liczy ich 9, jeśli nie liczymy ich księżyców. Ze względu na budowę dzielimy je na dwie grupy:
