Już w starożytności ówcześni uczeni interesowali się jak wygląda Ziemia, jaki ma kształt, co to jest niebo, gdzie się kończy a gdzie zaczyna, gdzie jest koniec świata a gdzie jego początek, co to są gwiazdy i po co jest Słońce. Te wszystkie pytania zadawali sobie bardzo często, ale nie pozostawiali ich bez odpowiedzi. Sami własnymi sposobami, doświadczeniami i za pomocą umysłu próbowali udzielić wielu odpowiedzi.
Pierwszym uczonym, który w VI wieku przed Chrystusem określił kulisty kształt Ziemi był Pitagoras. Nie podał jednak na to żadnych dowodów. Prawdziwości jego tezy, już z dowodami dowiódł w IV przed naszą erą Arystoteles. Stworzył on teorie geocentryczną, zakładająca centralne położenie Ziemi we Wszechświecie. Arystarch nie zgadzał się z teoria poprzednika, kultywował on położenie Słońca w centrum a więc teorię heliocentryczną. Badając w III wieku kąt padania promieni słonecznych Eratostenes, myląc się o bardzo mała odległość obliczył wymiary kuli ziemskiej. II wiek naszej ery należał do odkryć Ptolemeusza, który jest twórca najlepiej opracowanego geocentrycznego modelu budowy Wszechświata. Był on uznawany aż do teorii Kopernika za właściwy a zakładał centralne położenie Ziemi w układzie, wokół którego krążyły kolejno:
- Księżyc
- Merkury
- Wenus
- Słońce
- Mars
- Jowisz
- Saturn
- oraz gwiazdy, położone w jednakowej odległości od kuli ziemskiej.
