Model atomu Bohra - w modelu tym głównym założeniem jest to, że atom składa się z jądra wokół którego krążą po kołowych orbitach elektrony. Elektron który posiada ładunek elektryczny oddziałuje z jądrem siłami elektrostatycznymi. Model ten przez wielu był nazywany modelem planetarnym ponieważ był bardzo podobny do struktury Układu Słonecznego. Model atomu Bohra zakładał, że aby elektron mógł ciągle krążyć wokół jądra, siła odśrodkowa działająca na niego powinna być równa sile elektrostatycznej przyciągającej go do jądra. Potem okazało się że to założenie nie spełniałoby warunku stałości orbity elektronu. Z kolei wraz z rozwojem mechaniki kwantowej i teorii opisującej dualizm korpuskularno - falowy przedstawiono inny warunek, że długość fali odpowiadająca elektronowi mieści się całkowitą liczbę razy na obwodzie orbity po której elektron się porusza. Bohr w swoim modelu przedstawił kilka postulatów:

- pierwszy postulat Bohra - elektron krążący wokół jądra może poruszać się tylko po takich orbitach dla których moment pędu jest równy całkowitej wielokrotności stałej podzielonej przez

- drugi postulat Bohra - w czasie ruchu elektronu po orbicie nie następuje promieniowanie energii elektromagnetycznej przez niego. Energia jest emitowana wyłącznie przy przejściach elektronów z wyższej powłoki na niższą.

Model kroplowy budowy jądra atomowego - w modelu tym głównym założeniem jest to, że nukleony budujące jądro, zachowują się tak jak cząsteczki w cieczy. W modelu tym stosuje się analogię pomiędzy siłami lepkości i napięcia powierzchniowego, jakie występują w cieczach do oddziaływań mikroskopowych, silnych jądrowych i elektrostatycznych. Dodatkowym założeniem jest także to, że jądro ma kształt kulisty. Dzięki takiemu modelu możliwe jest stosunkowo łatwe obliczenie energii wiązania jądra atomowego, także przy uwzględnieniu zaniku sił jądrowych wraz z oddalaniem się od jądra. To umożliwiło obliczenie stałej energii wiązania na jeden nukleon w przypadku jąder lekkich i trochę mniejszą w przypadku jąder ciężkich. Tak więc, widać, że w przypadku ciężkich jąder, z racji tego że ich energia wiązania jest mniejsza niż dla jąder lekkich, możliwe jest rozdzielenie ich na fragmenty - rozpad jądra.

Diagram Hertzpruga - Russela - jest to wykres przedstawiający cykl życia gwiazd. Na diagramie tym (który w skrócie jest określany jako diagram H - R) gwiazda może przemieścić się w jeden z kilku określonych sposobów. To jak będzie przebiegała jej ewolucja, głównie zależy od jej pierwotnej masy. Gwiazda powstaje wówczas gdy odpowiednia masa gwiazdy pod wpływem oddziaływania grawitacyjnego skupi się w jedną strukturę (masa ta musi wynosić ok. 5% masy Słońca). Wówczas to w jej wnętrzu rozpoczyna się reakcja termojądrowa, w wyniku której wodór który tworzy gwiazdę zostaje "spalony", przez co powstaje hel i wydzielona jest olbrzymia ilość energii. Na diagramie H - R gwiazda w czasie swojego życia porusza się wzdłuż tzw. ciągu głównego i porusza się po nim tym szybciej im większa jest jej masa. Gdy gwiazda spaliła już praktycznie cały swój wodór schodzi z ciągu głównego i przechodzi do etapu swojej śmierci. Gwiazda swój żywot może zakończyć na kilka rodzajów w zależności od tego jaka była jej początkowa masa. Może stać się np. białym karłem lub czarną dziurą.

Biały karzeł - jest to ciało niebieskie, które powstaje w wyniku śmierci gwiazdy, o raczej średniej masie (mniej niż 1,4 masy Słońca). Powstaje wówczas, gdy jądro gwiazdy nie osiągnęło wystarczającej temperatury do zapłonu węgla. Temperatura powierzchni białego karła wynosi ok. 75 tys. K. Promieniują w zakresie światła widzialnego, a także promieniowania rentgenowskiego. Przykładem białego karła może być Syriusz. Słońce w przyszłości, po śmierci także stanie się białym karłem.

Czarna dziura - jest to obiekt astronomiczny, który także powstaje po śmierci gwiazdy. Jednak w tym wypadku gwiazda ta charakteryzuje się bardzo dużą masą, wielokrotnie cięższą od Słońca. Gwiazda po wypaleniu całego swojego paliwa w wyniku posiadania olbrzymiej masy zapada się w sobie pod wpływem oddziaływania grawitacyjnego. Czarna dziura charakteryzuje się bardzo silnym oddziaływaniem grawitacyjnym i praktycznie wszystko (poza szczególnymi przypadkami z udziałem cząstek elementarnych) po dostaniu się do niej nie może już stamtąd powrócić, nawet światło.

Droga mleczna - jest to duża spiralna galaktyka, której masa wynosi ok. 1012 mas Słońca. Jest to galaktyka w której znajdujemy się my, czyli Ziemia wraz z całym Układem Słonecznym. Dlatego też Droga Mleczna bywa nazywana po prostu Galaktyką. W jej skład wchodzi ok. 200 miliardów gwiazd, a jej średnica wynosi ok. 100 tys. lat świetlnych. Drogę Mleczną możemy zaobserwować bezpośrednio na nocnym niebie, gdzie jawi się jako pas gwiazd rozciągający się poprzez całe niebo. Gwiazdy które budują naszą galaktykę to gwiazdy pierwszej i drugiej populacji. Gwiazdy pierwszej populacji to gwiazdy które znajdują się w spiralnych ramionach galaktyki, natomiast gwiazdy drugiej populacji blisko jej centrum i na dysku.