Pracę w fizyce oznaczamy na ogół literą "W" ( z języka angielskiego - "work" - "praca"). Praca jest zdefiniowana jako zdolność ciała ruchomego do pokonania oporu (innych sił) działającego na pewnej drodze. Wartość pracy, jaką wykonuje ciało, zależna zatem jest od wartości siły nadanej ciału ruchomemu, drodze (przesunięciu), na jakiej mierzymy pracę, oraz kąta pomiędzy wektorami siły i przesunięcia. Praca jest iloczynem skalarnym dwóch wektorów, a więc z matematycznego punktu widzenia stanowi wielkość skalarną. Oznacza to, że pracę możemy zapisać w postaci:

W = F∙S∙cosa

gdzie:

F - siła

S - droga, na jakiej działa siła F 

a - kąt pomiędzy oboma wektorami.

Można też to zapisać wektorowo:

W = F∙S

Gdzie F,S są wartościami wektorowymi.

Podstawowa jednostka pracy w układzie SI jest jeden Dżul [J] 

[W] = N ∙ m = J

Obliczenie pracy wykonanej przez ciało materialne na danej drodze jest bardzo proste w przypadku, gdy oba wektory (siły i przesunięcia) są wzajemnie równolegle. Wówczas kąt pomiędzy nimi wynosi zero stopni, a jego cosinus jest równy jeden. Wówczas wzór na pracę przyjmuje postać:

W = F ∙ S

Częściej zdarza się jednak, że kierunek wektora siły jest inny niż kierunek drogi, po której ciało się porusza, wykonując pracę. Wówczas siłę można geometrycznie rozłożyć na dwie składowe (np. F1,F2), z których jedna jest równoległa, a druga prostopadła do wektora przesunięcia. Ponieważ wówczas jeden z kątów pomiędzy wektorami wyniesie 90 °, cosinus tego kąta daje zero i, jak widać, pracę efektywnie wykonuje jedynie składowa siły równoległa do danej drogi:

W = F1 ∙ S

Praca jest często mylona z energią, i, faktycznie, ma z nią wiele wspólnych cech. Praca jest zawsze wykonywana kosztem pewnej energii albo sama jest źródłem energii przekazywanej. Ogólnie mówiąc, zmiana całej energii układu jest równa pracy wykonanej przez siły działające na składniki tego układu.