Za pierwszą elektrownię wodną uważa się urządzenie zbudowane przez francuskiego przemysłowca w Alpach. Miało to miejsce w roku 1869. Elektrownia zlokalizowana była nad brzegiem strumienia. Była to tzw. elektrownia przepływowa. Produkcja energii elektrycznej odbywała się kosztem energii spadku wody w strumieniu. Spływająca z wyższego progu woda wprawiała w ruch specjalne turbiny, które były połączone z prądnicami.
Elektrownie przepływowe dzieli się dzisiaj na trzy grupy. Pierwszą grupę stanowią te z niskim spadem wody. Może on mieć do 15 metrów wysokości. Kolejno są elektrownie ze spadem średnim o wysokości z przedziału 15 - 50 metrów. I trzecia grupa to elektrownie wysokiego spadu, ponad 50 metrów.
Innym typem elektrowni wodnych są elektrownie tzw. szczytowo - pompowe. Składa się ona z dwóch zbiorników, turbin, prądnic oraz pompy. Pierwsze elektrownie szczytowo - pompowe powstały w Szwajcarii na początku XX wieku.
Największa elektrownia wodna naszych czasów mieści się na rzece Parana. Należy do dwóch państw: Paragwaju i Brazylii.
Natomiast największa europejska elektrownia wodna to Dinorwic, zlokalizowana na terenie Walii.
Pierwszy reaktor jądrowy powstał na terenie Stanów Zjednoczonych w roku 1942. Zanim jednak do tego doszło, cztery lata wcześniej dwóch naukowców z Niemiec doprowadziło po raz pierwszy do reakcji rozszczepienia jąder izotopu uranu. Wtedy to pojawiła się myśl o ewentualnej możliwości przeprowadzenia kontrolowanego rozszczepienia jądrowego.
Pierwszy reaktor jądrowy składał się z bloku wykonanego z grafitu. Zawierał on pręty z kadmu i uranu. Izotop uranu stanowił paliwo czyli materiał rozszczepialny. Natomiast pręty grafitowe miały za zadanie hamowanie neutronów, zaś kadm pochłaniał ich nadmiar.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej podjęto pierwsze próby produkcji energii elektrycznej z wykorzystaniem reaktora. Miało to miejsce w roku 1951, w stanie Idaho.
Jednak to nie w Stanach Zjednoczonych powstały pierwsze elektrownie jądrowe, ale w byłym Związku Radzieckim, w Obnińsku. Było to w 1954 roku. W tym samym roku reaktor wykorzystano jako napęd łodzi podwodnej "Nautilus". Trzy lata później reaktor jądrowy posłużył jako napęd lodołamacza o nazwie "Lenin".
