Eutrofizacja jest procesem niekorzystnym z ekologicznego punktu widzenia. Polega na wzbogacaniu wód stojących (zwłaszcza dotyczy to jezior) w nadmierną ilość substancji odżywczych. Dostarczane w ten sposób pierwiastki biogenne takie jak fosfor i azot (najważniejsze) czy sód i potas wywołują niepohamowany wzrost biomasy, głównie glonów, sinic i pierwotniaków. Takie zjawisko obserwujemy jako tzw. zakwit glonów. Na tak intensywny rozwój i wzrost organizmy potrzebują nie tylko pierwiastków biogennych ale i dużych ilości tlenu. W związku z tym ilość O2 w zbiorniku gwałtownie spada, organizmy wrażliwe na ubytek tlenu (dotyczy to głównie ryb i innych zwierząt) zdychają w pierwszej kolejności. Materia organiczna się gromadzi, powoli zaczyna brakować tlenu także dla sinic i pierwotniaków. Rozpoczynają się procesy gnilne, które przeprowadzają organizmy beztlenowe (saprobionty). W efekcie eutrofizacja wywołuje zmiany właściwości wody - pojawia się intensywny zapach, woda mętnieje, przybiera specyficzne zabarwienie, zmienia się odczyn wody (pH) w górnej warstwie zbiornika, w niższych warstwach brakuje tlenu a dominującymi organizmami stają się beztlenowe saprobionty. Aby zapobiegać eutrofizacji należy ograniczyć dopływ do wód pierwiastków biogennych, które znajdują się m.in. w ściekach i w wodzie spływającej z pól uprawnych.
