Ren jest pierwiastkiem chemicznym o liczbie atomowej 75, natomiast jego masa atomowa ma wartość 186,207°C. Należy on do siedemnastej grupy układu okresowego pierwiastków (czyli do manganowców). Temperatura topnienia renu wynosi 3180°C, a temperatura wrzenia około 5627°C. Jest on srebrzystoszarym, ciężkim i trudno topliwym metalem przejściowym. Ren swoimi właściwościami przypomina wolfram. Należy on do metali szlachetnych. Z metali jedynie wolfram jest od niego trudniej topliwy. Charakteryzuje się on dużą odpornością chemiczną. Nazwa tego pierwiastka pochodzi od nazwy rzeki (Renu). Został on odkryty (za pomocą spektrografii masowej) w 1925 roku przez niemieckich uczonych Waltera Karla Noddacka i Idę Ewę Noddack. W przyrodzie pierwiastek ten występuje w bardzo małych ilościach i jedynie w stanie związanym. Towarzyszy on rudom molibdenu, tantalu oraz miedzi. W związkach chemicznych ren występuje na stopniach utlenienia od +I do +VII (trwałe związki), a wyjątkowo także na -I i 0. Ren otrzymywany jest poprzez redukcję tlenku renu(VII) Re2O7.
Konfiguracja elektronowa renu wygląda następująco: [Xe]4f145d56s2.
Ren ma dwa trwałe izotopy (185Re i 187Re) i 29 izotopów promieniotwórczych. Ponadto ren tworzy liczne związki kompleksowe. W podwyższonej temperaturze ren rozpuszcza się w kwasie siarkowym i azotowym. Po ogrzaniu do wysokiej temperatury reaguje on z tlenem, siarką, chlorem i fluorem. Pod wpływem silnych środków utleniających ren przechodzi w lotny, jasnożółty siedmiotlenek Re2O7, który jest bezwodnikiem kwasu renowego(VII). Na uwagę zasługują także lotne fluorki renu (ReF6 i ReF7).
Istnienie i właściwości renu zostały przewidziane przez wybitnego rosyjskiego chemika Dymitra Mendelejewa w roku 1871.
Ren nie jest szeroko stosowanym pierwiastkiem ze względu na jego cenę. Pierwiastek ten znalazł zastosowanie między innymi w kriogenice. Jest on stosowany także jako katalizator (np. w hydrogenacji), w produkcji elektrod spawalniczych, termopar i włókien spawalniczych. Dodatek renu zwiększa twardość srebra oraz platyny.
Ren gromadzi się w organizmie człowieka w tarczycy. Pierwiastek ten jest toksyczny i powoduje on uszkodzenia układu nerwowego i układu krążenia.
