Związki nieorganiczne dzielimy na:
1.wodorki EH, np. NH3;
2.Tlenki EO, np. CaO, SO2
3.Kwasy HR, np. HCl
4.Wodorotlenki EOH, np. Al(OH)3
5.Sole MR, np. MgSO4
6.Trudne do skwalifikowania związki, np. karbid- CaC2 lub otrzymany w 1992 roku C3N4- związek ten jest twardszy niż diament. Twardy jest również Si3N4.
Podstawowe cechy tlenków:
1.Tlenki to związki chemiczne powstałe w wyniku połączenia tlenu i innego pierwiastka.
2.Schematyczny wzór tlenków:
EO, gdzie E= inny pierwiastek, O = tlen;
3.Tlenki możemy podzielić ze względu na charakter pierwiastka, który łączy się z tlenem. I tak dzielimy tlenki na:
a) tlenki metali;
b) tlenki niemetali.
4.Nazwy tlenków tworzymy poprzez dodanie do wyrazu 'tlenek' nazwę pierwiastka w dopełniacza liczby pojedynczej, który się z nim łączy np. K2O -tlenek potasu. Jeżeli pierwiastek ma więcej niż jeden stopień utlenienia, to w nawiasie piszemy jego stopień, używając liczb rzymskich, np. Cu2O tlenek miedzi (I),
CuO tlenek miedzi (II) lub NO- tlenek azotu (II), NO2- tlenek azotu (IV).
5.Pierwiastki grup 1, 2 i 13 układu okresowego są w stanie tworzyć tlenki, w których metal występuje na jednym stopniu utlenienia, np. Al2O3, K2O, MgO.
6.Tlenki o wiązaniach kowalencyjnych spolaryzowanych są tworzone przez niemetale, które mają elektroujemność zbliżona do elektroujemności tlenu.
7.Pomiędzy pierwiastkiem grupy 1, 2, 13 układu okresowego a tlenem istnieje duża różnica elektroujemności, dlatego aż 60-90% charakteru jonowego mają wiązania tworzące tlenki. Przyjęto nazywać te tlenki związkami jonowymi;
8.Tlenki metali bloku d są barwne, tak jak i kationy tych metali;
9.Dla tlenków metali bloku d kowalencyjność wiązań tworzących związek wzrasta wraz ze wzrostem stopnia utlenienia.
10.Kryształy jonowe tlenków metali tworzą dwuujemne jony tlenkowe O2- oraz kationy metali.
