Wodór (H, łac. hydrogenium) to pierwiastek chemiczny odkryty w 1766 roku przez Henry'ego Cavendisha. Składa się z jednego protonu i jednego elektronu, jego masa atomowa jest równa 1,00797 a.u., promień atomowy 79 pm a promień kowalencyjny 32 pm. Jest pierwiastkiem niemetalicznym, o stosunkowo dużej zawartości w skorupie ziemskiej (0,90%). W stanie wolnym występuje w niewielkich ilościach, głównie zawarty jest w wodzie, wodorkach, węglowodorach i innych związkach chemicznych, w minerałach i niektórych gazach. W związkach występuje na +1 lub -1 stopniu utlenienia, jego elektroujemność w skali Paulinga jest równa 2,4. Występuje w stanie gazowym, jego temperatura topnienia przy ciśnieniu atmosferycznym to -259,32°C a temperatura wrzenia -252,88°C. Gęstość wodoru (po skropleniu w temperaturze wrzenia) jest równa 0,071 g/cm3, a jego ciężar właściwy wynosi 0,00009 g/cm3. Przewodnictwo cieplne wodoru jest równe 0,1815 W/(m×K).
Dla celów technicznych wodór otrzymuje się na drodze elektrolizy wodnego roztworu chlorku sodu lub podczas reakcji tlenku węgla z parą wodną.
Wodór różni się reaktywnością chemiczną w zależności od tego czy jest w postaci cząsteczkowej czy atomowej. Cząsteczkowy wodór reaguje głównie z chlorem i fluorem dając chloro- i fluorowodór, w wyższych temperaturach reaguje z tlenem dając wodę, z niektórymi metalami dając wodorki (zawierające anion H-). W bardzo wysokich temperaturach reaguje z azotem i siarką dając amoniak (NH3) i kwas siarkowodorowy.
Wodór atomowy, powstający przez dysocjację wodoru cząsteczkowego w wysokich temperaturach, jest bardziej reaktywny. Stosuje się go do otrzymywania amoniaku, chlorowodoru, metanolu, w procesach redukcji tlenków metali do wolnych metali, w procesach uwodornienia tłuszczów i paliw. Jest także stosowany w palniku tlenowodorowym.
