Wydalanie to proces usuwania z płynów ustrojowych i pozbywania się z organizmu zbędnych związków. Najczęściej są nimi końcowe produkty przemiany materii, a także wprowadzone związki niepotrzebne lub niebezpieczne dla organizmu (np. substancje toksyczne) oraz woda i sole mineralne, jeśli występują w organizmie w nadmiarze. Za proces wydalania odpowiedzialny jest układ wydalniczy. Jego budowa jest różna u różnych organizmów, niemniej podstawową jednostką funkcjonalną i anatomiczną dla nich wspólną jest kanalik wydalniczy. Do jego światła dostaje się większość substancji obecnych w jamach ciała. Płyn ten, nazywany moczem pierwotnym jest izotoniczny w stosunku do płynów ustrojowych, to znaczy ma takie samo ciśnienie osmotyczne. Wchłanianie substancji z płynu przez kanalik możliwe jest dzięki komórkom obecnym na jego ślepych końcach (tzw. protonefrydium), urzęsionym lejkom (zwanych metanefrydiami) oraz przez gęstą sieć naczyń krwionośnych obecnych w torebce kłębuszka nerkowego u ssaków. Ściany kanalika wydalniczego wychwytują zwrotnie niezbędne dla organizmu związki. Całkowicie wchłaniane są aminokwasy i cukry, a woda i sole mineralne w postaci jonowej wychwytywane są tylko w pewnym procencie, zależnym od zapotrzebowania organizmu. Narządy wydalnicze pełnią w ten sposób również funkcję osmoregulacyjną, utrzymując ciśnienie osmotyczne w normie fizjologicznej. Płyn, który opuszcza kanaliki wydalnicze składa się z nadwyżki soli mineralnych, wody oraz roztworu zbędnych produktów przemiany materii, najczęściej azotowych. Nosi on nazwę moczu i wydalany jest na zewnątrz organizmu przez odpowiednie organy.
