środek stylistyczny, rodzaj animizacji, polegający na przedstawianiu przedmiotów, zjawisk bądź idei abstrakcyjnych jako osób działających i mówiących. Personifikacja należy do stylu retorycznego, w którym stała się środkiem o dużym stopniu umowności i sztuczności, sankcjonowanej przez tradycję, co różni ją od antropomorfizacji. Zbliża się też do alegorii i występuje najczęściej w zwróconych ku martwym przedmiotom apostrofach.
Z językowego punktu widzenia personifikacja jest odmianą metafory, przechodzącej często w rozwinięty obraz poetycki, np. upersonifikowany Szatan w Deszczu jesiennym L. Staffa, obraz ślepej Doli w hymnie Święty Boże J. Kasprowicza.
Personifikację i antropomorfizację czasami trudno rozróżnić, granice między nimi zacierają się, np. kiedy przedmiot, zjawisko zostają wyposażone w pewne właściwości psychiczne, przynależne osobom, choć nie są przedstawione jako pełne postacie, obdarzone fizycznymi cechami osobowymi.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
