wiersz sylabotoniczny

rodzaj wiersza zbudowanego wg zasady systemu zw. sylabotonizmem. Oparty jest on na stałej liczbie sylab i akcentów oraz na jednakowym rozmieszczeniu akcentów w kolejnych wersach. Najczęściej jest też rymowany, choć może być wierszem białym. Ze wszystkich odmian wiersza jest najbardziej zrytmizowany.

Wiersz sylabotoniczny opisuje się przy użyciu terminów, stosowanych w metryce antycznej dla opisu wiersza iloczasowego. Za podstawową jednostkę miary rytmicznej przyjmuje się stopę, czyli stały układ sylab akcentowanych i nieakcentowanych. Pojęcie stopy jest umowne, gdyż granice stóp nie muszą pokrywać się z granicami zestrojów akcentowych i mogą przebiegać nawet przez wyrazy. W poezji polskiej najczęściej używanymi stopami są: trochej, amfibrach, jamb i anapest. Wiersz sylabotoniczny występował w poezji ludowej, na szerszą skalę pojawił się w romantyzmie i pozytywizmie. Pozostaje nadal często stosowanym systemem wierszotwórczym. stopa, zestrój akcentowy.

"Jakżeż ja się uspokoję -

pełne strachu oczy moje,

pełne grozy myśli moje,

pełne trwogi serce moje,

pełne drżenia piersi moje -

jakżeż ja się uspokoję…"

(S. Wyspiański, *** [Jakżeż ja się uspokoję])