styl w prozie, łączący monolog wewnętrzny w postaci tzw. strumienia świadomości (narracja na ogół utrzymana w trzeciej osobie) ze składnią złożoną z długich, przeważnie współrzędnych zdań, gromadzących obserwacje, ale nie porządkujących ich. Wiedza narratora ogranicza się wobec tego do perspektywy postaci, co tworzy atmosferę niejasności i tajemnicy. Pogłębia je eliptyczny charakter fabuły oraz liczne inwersje czasowe. Konwencja taka świetnie oddaje chaos rozpadającego się świata. W literaturze polskiej znajdujemy jej wpływy w utworach L. Buczkowskiego i W. Odojewskiego.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
