kierunek angielskiej poezji barokowej 1. połowy XVII w. Przedstawiciele: J. Donne, R. Crashaw, A. Marvell, G. Herbert. Ma ona charakter refleksyjno-intelektualny, obraca się w sferze przeżyć religijnych oraz rozważań filozoficznych, choć nie stroni też od tematyki miłosnej. W liryce erotycznej odchodzi jednak od petrarkizmu, tworząc nowy styl, oparty na środkach typowych dla baroku. Posługuje się więc konceptem, hiperbolami, oksymoronami, ironią, wieloznacznością, a także mieszaniem stylów.
W zakresie problematyki filozoficznej porusza nie tyle zagadnienia ogólne, co snuje refleksje nad elementarnymi sprawami ludzkimi.
Wtórnie jako metafizyczną poezję określa się podobne tendencje występujące w literaturze barokowej i innych krajach, także w polskiej. Przejawy tego nurtu pojawiają się w liryce M. Sępa-Szarzyńskiego, S. Grabowieckiego, D. Naborowskiego, S. H. Lubomirskiego.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
