proces zbrodniarzy hitlerowskich po II wojnie światowej. toczył się od 20 XI 1945 r. do 1 X 1946 r. Zdecydował on, że NSDAP, SS i SA to organizacje przestępcze i zbrodnicze i dlatego zabroniono im działalności. W procesie tym jako sędziowie specjalnie utworzonego Międzynarodowego Trybunału Wojskowego zasiadali przedstawiciele państw koalicji antyhitlerowskiej.
W procesie tym przywódcy hitlerowscy zostali oskarżeni o: udział w spisku przeciw pokojowi i wywołanie wojny, zbrodnie wojenne wynikające z naruszenia praw i zwyczajów prowadzenia wojny, zbrodnie ludobójstwa. W Norymberdze odpowiadało 22 oskarżonych, z których 12 skazano na karę śmierci przez powieszenie (m.in. Hermann Göring, Wilhelm Keitel, Alfred Jodl, Joachim Ribbentrop, Hans Frank).
11 XII 1946 r. ONZ przyjęła wykładnię wyroku Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości za podstawę rozwoju prawa międzynarodowego zezwalającą na indywidualne ściganie przestępców wojennych. Do prawa wprowadzono zasadę indywidualnej odpowiedzialności karnej za zbrodnie przeciw pokojowi i ludzkości. Zbrodnie te nie ulegają przedawnieniu.
W niemieckich strefach okupacyjnych i krajach, które były okupowane przez III Rzeszę, toczyły się procesy przeciw zbrodniarzom hitlerowskim. Jednak wielu z nich umknęło sprawiedliwości, chroniąc się w Ameryce Łacińskiej. W radzieckiej strefie okupacyjnej i państwach komunistycznych trybunały wojskowe sądziły nie tylko zbrodniarzy hitlerowskich, ale także przeciwników komunizmu. Niestety, komuniści za swoje zbrodnie nigdy nie zostali osądzeni.