ruch społeczno-polityczny, który powstał na Zachodzie pod koniec XIX w., potępiający wszelkie wojny. Początkowo sprzyjały mu państwa neutralne - kraje skandynawskie, USA a nawet carska Rosja, niechętnie patrząca na zbrojenie się krajów zachodnich, z którymi nie mogła się pod tym względem równać.
Pacyfizm popierali też liberalnie i lewicowo nastawieni intelektualiści, których działalność doprowadziła z czasem do powołania Trybunału Sprawiedliwości w Hadze (do rozwiązywania sporów między państwami) i uchwalenia tzw. Konwencji Genewskiej zawierającej postanowienia dotyczące postępowania wobec rannych, chorych, jeńców i personelu medycznego w czasie wojny oraz prawa i obowiązki, których muszą przestrzegać strony walczące, a także kraje neutralne.
Rozszerzeniu popularności tego ruchu przysłużył się też Alfred Nobel: dzięki jego fundacji w 1901 r. zaczęto przyznawać nagrody za działalność na rzecz pokoju. Z czasem (w okresie międzywojennym) ruch pacyfistyczny zaczęli wykorzystywać komuniści (Stalin) do własnych celów propagandowych. Komintern, propagując hasła rozbrojeniowe, dążył do osłabienia obronności państw zachodnich i uśpienia ich czujności, by w ten sposób ułatwić sobie zadanie eksportu rewolucji na Zachód.
Po drugiej wojnie światowej swoistą formę pacyfizm przybrał w roku 1968 w czasie protestów przeciw wojnie w Wietnamie, kiedy przeobraził się w ruch kontrkulturowy (jego najbardziej charakterystycznym elementem był ruch hippisowski).