ozdobne, architektoniczno-rzeźbiarskie obramienie wejścia (bramy) do kościoła, pałacu czy kamienicy.
porządki architektoniczne - systemy konstrukcyjno-podporowe, których charakterystycznym elementem są kolumny z głowicami doryckimi, jońskimi, korynckimi, kompozytowymi i toskańskimi.
· porządek dorycki: powstał na Peloponezie ok. 600 r. p.n.e. i rozwijał się głównie w Grecji, południowej Italii i na Sycylii. Charakteryzował się prostotą wykonania i pewną surowością, kolumny nie miały bazy i nie były zdobione. Największą doskonałość architektoniczną osiągnął w Atenach: w V w. p.n.e. odbudowano Akropol, którego największą chlubą był Partenon (świątynia Ateny dziewicy, opiekunki miasta), dzieło Iktinosa i Kallikratesa.
· porządek joński: rozwinął się ok. VI w. p.n.e. w greckich koloniach w Azji Mniejszej. Charakteryzował się smuklejszymi kolumnami, stojącymi na podwyższonej podstawie (bazie), zwieńczonymi ślimacznicami - sprawiały one wrażenie lekkości i smukłości. Przykładem budowli w porządku jońskim była świątynia Apollina w Efezie.
· porządek koryncki: wykształcił się w IV w. p.n.e. Kolumna wykonana w tym stylu była smuklejsza od poprzednich, a jej kapitel był zdobiony liściem akantu. Wzniesiona wtedy została świątynia Artemidy w Efezie, którą zaliczano do siedmiu cudów świata.
W architekturze rzymskiej stosowano (oprócz powyższych) porządek toskański (odmianę doryckiego) i kompozytowy (połączenie jońskiego i korynckiego).
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
