książę i polityk austriacki, w latach 1821-48 kanclerz "domu, dworu i państwa". Z pochodzenia był niemieckim szlachcicem, ale po ślubie z córką austriackiego kanclerza osiadł w Austrii. Już w 1797 r. rozpoczął karierę dyplomatyczną jako poseł austriacki w Dreźnie, Berlinie i Paryżu. W bardzo trudnym dla Austrii okresie politycznym (dominacja napoleońska w Europie, klęska Austrii pod Wagram i utrata wielu prowincji na mocy pokoju w Schönbrunn) został ministrem spraw zagranicznych. Jego głównym celem na tym stanowisku było pokonanie Napoleona i przywrócenie równowagi sił w Europie.
Był jednym z głównych organizatorów kongresu wiedeńskiego (1814-15 r.), na którym zapewnił Austrii przewodnictwo w Związku Niemieckim i dominację we Włoszech. M.in. z jego inicjatywy powstało też Święte Przymierze (1815 r.), którego zadaniem była ochrona zaprowadzonego w Europie porządku. Jako kanclerz (od 1821 r.) starał się mieć pieczę nad wszystkimi dziedzinami życia społeczno-politycznego. Zdecydowany konserwatysta, nieugięty przeciwnik wszelkich ruchów rewolucyjnych i narodowo-wyzwoleńczych oraz liberalizmu - zwalczał je poprzez cenzurę i ostre represje.
Tzw. era Metternicha (1815-48 r.) była w ówczesnej Europie postrzegana jako okres tyranii, reakcji i zacofania, gdyż w obawie przed napływem z zewnątrz "złych idei" nie zgadzał się na żadne reformy - nawet gospodarcze. Podporządkował sobie całkowicie także austriacki Kościół, umiejętnie wykorzystując obawy papieża przed włoskim ruchem narodowo-wyzwoleńczym.
W 1846 r. brutalnie stłumił powstanie w Galicji i przyłączył Kraków do Austrii. Dwa lata później, kiedy w Austrii wybuchła Wiosna Ludów, został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska kanclerza i wyjazdu z Wiednia. Po trzyletnim pobycie w Londynie powrócił do kraju i do śmierci mieszkał w Wiedniu.
Potrzebujesz pomocy?