przywódca węgierskich komunistów. Do partii komunistycznej wstąpił w 1931 r., a w 1942 r. wszedł w skład KC. W czasie II wojny światowej walczył w antyniemieckim ruchu oporu na Węgrzech, za co w 1944 r. został przez Niemców aresztowany. Po zakończeniu wojny został posłem do parlamentu węgierskiego, pełnił także funkcję ministra spraw wewnętrznych. W okresie stalinowskim był więziony (lata 1951-54), ale w 1956 r. znowu znalazł się we władzach partii - został nawet I sekretarzem. W 1956 r. początkowo popierał powstanie węgierskie, ale po radzieckiej inwazji poparł politykę Chruszczowa i z jego polecenia utworzył Węgierski Rewolucyjny Rząd Robotniczo-Chłopski. Przekształcił także Węgierską Partię Komunistyczną w Węgierską Socjalistyczną Partię Robotniczą. Po stłumieniu powstania węgierskiego przeprowadził reformy ekonomiczno-gospodarcze, kilkakrotnie pełnił też urząd premiera. Pod wpływem protestów niezadowolonego społeczeństwa 22 V 1988 r. Kádár ustąpił z funkcji sekretarza generalnego WSPR i został jej honorowym przewodniczącym. Rok później zupełnie usunięto go z życia politycznego. Zmarł w dniu, w którym Sąd Najwyższy ogłosił rehabilitację Imre Nagya (premiera z czasów powstania węgierskiego w 1956 r.).