czeski polityk i mąż stanu. Na scenę polityczną wkroczył w czasie I wojny światowej, kiedy obok Tomasza Masaryka stanął na czele Czechosłowackiego Komitetu Narodowego w 1916 r., przekształconego później w Rząd Tymczasowy. W latach 1918-35 pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych Czechosłowacji - brał wtedy udział w konferencji wersalskiej, był inicjatorem tzw. Małej Ententy (systemu wzajemnych sojuszy zawartych w latach 1920-38 między Czechosłowacją, Królestwem SHS i Rumunią), utrzymywał też dobre stosunki z ZSRR. Był członkiem partii socjalistycznej. W 1935 r. został wybrany na prezydenta Czechosłowacji, ale po układzie monachijskim (1938 r.) podał się do dymisji i wyjechał do USA.
W czasie II wojny światowej objął kierownictwo nad czechosłowackim Komitetem Narodowym we Francji, a następnie został prezydentem czechosłowackiego Rządu Tymczasowego w Londynie. Doprowadził wtedy do podpisania umowy o utworzeniu w przyszłości federacji polsko-czechosłowackiej, ale plany te szybko upadły, głównie z powodu układu o przyjaźni pomiędzy Czechosłowacją a ZSRR (zgodził się także wtedy, by Sowieci pełnili nadzór administracyjny nad terytorium Czechosłowacji w czasie działań wojennych). W 1945 r. wrócił do kraju i utworzył socjalistyczny rząd, a rok później wybrano go na prezydenta. Wkrótce rozpoczął negocjacje z USA w sprawie udzielenia Czechosłowacji pomocy w ramach planu Marshalla. Kiedy w lutym 1948 r. władzę w Czechosłowacji przejęli komuniści i napisali "swoją" konstytucję, Beneš odmówił jej podpisania i podał się do dymisji. Niedługo później zmarł.