generał Ludowego Wojska Polskiego. Służbę wojskową rozpoczął podczas I wojny światowej w Legionach, a po wojnie wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie został oficerem dyplomowanym. We wrześniu 1939 r. znalazł się w niewoli radzieckiej, z której został zwolniony w 1941 r., kiedy wstąpił do armii Andersa. Po kryzysie w stosunkach polsko-radzieckich nie zdecydował się opuścić ZSRR wraz z tą armią. W 1942 r. podjął współpracę z komunistami polskimi i w 1943 r. został dowódcą 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki, potem 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych, a od 1944 r. 1 Armii Wojska Polskiego, która wraz z Armią Czerwoną wyruszyła na Berlin. Kiedy w czasie Powstania Warszawskiego Armia Czerwona i idące z nią Wojsko Polskie zostały na rozkaz Stalina zatrzymane na linii Wisły, Berling podjął samowolną decyzję udzielenia powstańcom pomocy i zaczął przebijać się do walczącej Warszawy w okolicach Czerniakowa. Pozbawiono go za to stanowiska dowódcy armii i wysłano do ZSRR, gdzie przebywał do 1949 r. Po powrocie do Polski został komendantem Akademii Sztabu Generalnego, a w 1953 r. przeniesiono go do pracy w administracji cywilnej.
