pułkownik, w latach 1914-17 w Legionach Polskich, członek Polskiej Organizacji Wojskowej, minister spraw zagranicznych II RP. Kiedy jako młody chłopak wstąpił do Legionów, został adiutantem Piłsudskiego i aż do jego śmierci blisko z nim współpracował. Studiował na Politechnice Lwowskiej, Akademii Eksportu w Wiedniu, ukończył też Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie. W latach 1922-23 pełnił funkcję attaché wojskowego w Paryżu i Londynie. Po przejęciu rządów przez Piłsudskiego w 1926 r. przez 4 lata był szefem gabinetu Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1930 r. został wicepremierem oraz podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W latach 1932-39 kierował polską polityką zagraniczną.
Był wiernym wykonawcą nakreślonych przez Piłsudskiego założeń polityki zagranicznej. Po śmierci marszałka politycy sanacyjni pozostawili mu wolną rękę w kierowaniu polską polityką zagraniczną, gdyż ufali, że Beck odebrał od Piłsudskiego solidną szkołę polityczną. Beckowi zależało na utrzymaniu tzw. równego dystansu pomiędzy Niemcami i ZSRR. Dlatego z obydwoma państwami zawarł pakty o nieagresji sądząc, że to na jakiś czas zapewni krajowi bezpieczeństwo. Choć bardzo krytykowano jego decyzję o zajęciu Zaolzia 2 X 1938 r., to jednak udzielono mu poparcia, kiedy odrzucił niemieckie żądania wobec Polski. Zdając sobie sprawę z trudnej sytuacji II RP w 1939 r. doprowadził jeszcze do zawarcia układów sojuszniczych z Francją i Wielką Brytanią. Po agresji radzieckiej na Polskę wyjechał wraz z całym rządem do Rumunii, gdzie został internowany. Tam też zmarł.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
