generał amerykański, naczelny dowódca wojsk alianckich na Pacyfiku w czasie II wojny światowej. W 1903 r. ukończył Akademię Wojskową w West Point, a następnie służył jako młodszy oficer inżynier w armii amerykańskiej. Od 1914 r. pracował w sztabie generalnym, a w latach 1917-18 brał udział w I wojnie światowej. W latach 1919-22 był komendantem Akademii w West Point, a później przez 3 lata przebywał na Filipinach, pełniąc wysokie stanowiska wojskowe. W 1930 r. dostał nominację na szefa sztabu wojsk lądowych, a w 1937 r. przeszedł w stan spoczynku w armii amerykańskiej i rozpoczął służbę w armii filipińskiej w stopniu feldmarszałka. Po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej został naczelnym dowódcą wojsk amerykańskich na Dalekim Wschodzie i kierował tam operacjami obronnymi. W 1942 r. dowodził filipińsko-amerykańskimi wojskami na Filipinach i został naczelnym dowódcą alianckich sił zbrojnych w rejonie Pacyfiku (od 1943 r.). Doprowadził do zakończenia wojny na Dalekim Wschodzie i w imieniu państw sprzymierzonych przyjął 2 IX 1945 r. kapitulację Japonii. Pozostał tam aż do 1951 r. jako dowódca wojsk okupujących Japonię. Po wybuchu wojny koreańskiej (1950 r.) został mianowany naczelnym dowódcą sił zbrojnych ONZ mających bronić Korei Południowej przed agresją chińską. Był zwolennikiem użycia broni jądrowej w tej wojnie i przeniesienia działań wojennych na terytorium komunistycznych Chin - z tego powodu został zdymisjonowany i w 1951 r. przeniesiony w stan spoczynku.