KSIĄDZ PIOTR

A. Mickiewicz III cz. Dziadów, bohater drugoplanowy; bernardyn, odważny, patriota, odwiedza więźniów, podnosi ich na duchu, pociesza

Wygląd: Dostojny, majestatyczny - Nowosilcow mówi o nim, że ma wygląd poety, nazywa go "czarnym cherubem"

Życiorys: Nie wiadomo o nim nic ponad to, że pełni rolę pocieszyciela niewinnie uwięzionych, stara się wykonywać obowiązki kapłana. Dowiaduje się z ust Konrada o losie Rollisona i chce za wszelką cenę opatrzyć go Ostatnim Sakramentem, by jego dusza nie została potępiona. Pociesza także Rollisonową. Odważnie przeciwstawia się Senatorowi

Charakterystyka: Także niepospolita osobowość, ale w odróżnieniu od Konrada najważniejszą cechą duchownego jest pokora. Dzięki niej ma moc egzorcysty, potrafi zwyciężać złe duchy. Opiera się ich pokusom, wydobywa od nich cenne informacje o Rollisonie. Pomaga Konradowi podnieść się z upadku, jest tak szlachetny, że bierze na siebie grzech jego bluźnierstw i dzięki temu "wnosi pokój w dom pychy". Pokora pozwala także Księdzu Piotrowi poznać przyszłe losy narodu, o co daremnie prosił Konrad. Zakonnik umie jednak być odważny, nieustraszony i otwarcie przeciwstawić się tyrańskiej władzy, co widać w scenie przed balem u Nowosilcowa. Ujawnia się przy tym jego zdolność przewidywania przyszłości (przepowiada śmierć zausznikom Senatora, mówi matce Rollisona, że jej syn żyje). Jego odwaga, przenikliwość i stanowczość sprawiają, że Nowosilcow pozwala mu na widzenie się z Rollisonem i puszcza wolno. W ostatniej scenie I aktu ksiądz Piotr udziela Konradowi ostatnich wskazówek co do jego przyszłej roli, a co najważniejsze, przepowiada mu wolność

Rola w utworze: Wizjoner, w jego usta Mickiewicz włożył mesjanistyczną koncepcję losów Polski, która ma się stać "Chrystusem narodów" i wybawić Europę z jarzma carskiej tyranii