HENRYK (hrabia, poeta)

Z. Krasiński Nie-boska komedia, bohater główny, arystokrata, występuje pod wieloma określeniami. Poznajemy go jako Pana Młodego, Męża, wreszcie jako hrabiego Henryka. Jest arystokratą, ma 36 lat i jest poetą

Wygląd: brak informacji w utworze

Życiorys: Przyjmuje się, że w chwili ślubu z Marią ma 21 lat (tyle, ile miał Krasiński pisząc dramat). Henryk to typowy bohater romantyczny. Zawiera związek małżeński (z przeciętną, ale bardzo go kochającą kobietą), który szybko go nuży. Jest wybitnie uzdolnionym poetą, ma poczucie wyższości, pogardza innymi, jest pyszny, a to wszystko wady prowadzące do klęski. Poszukuje idealnej kochanki, dlatego tak łatwo daje się zwieść Dziewicy, będącej dla niego uosobieniem "żywej poezji". Ale okazuje się ona wcieleniem szatana, a poezja tworzona przez Henryka jest stereotypowa, martwa, ponieważ Mąż nie potrafi odróżnić prawdziwej poezji od poetyckiej prozy. Widząc tragedię, która dotknęła jego rodzinę (żona popada w obłęd), hrabia Henryk wyrzeka się poezji, będzie go ona jednak prześladować przez całe życie (poetą będzie jego syn - Orcio)

W części III Henryk ma 36 lat, jest działaczem społecznym, przywódcą arystokracji. W rewolucyjnym chaosie potrafi właściwie ocenić sytuację, wie, że radykalny przewrót nie zmieni układów społecznych, dawną arystokrację zastąpi nowa. Zna także wady swojej warstwy, a mimo to obejmuje przywództwo. Przeżywa osobiste tragedie - śmierć żony, chorobę synka, wreszcie jego śmierć. Widząc zwycięstwo rewolucjonistów, popełnia samobójstwo

Charakterystyka: Pankracy, przywódca rewolucjonistów, uważa go za równorzędnego partnera. Bohater do końca pozostaje wielką indywidualnością

W I i II części utworu występuje w roli ojca rodziny, ale nie dorasta moralnie do ciążących na nim obowiązków. Przeżywa konflikt pomiędzy fałszywie pojętą poetycznością a przyziemnością zabiegów o byt rodziny. Staje się odpowiedzialny za śmierć żony i obłęd syna. Winy te ciążą na jego sumieniu przez resztę życia i nie pozwalają mu spokojnie żyć. Jest też marnym poetą, któremu nie było dane dorosnąć do swej misji, jego poezja to dar szatański, nie boski. Nie potrafi tworzyć prawdziwej poezji, ponieważ jego natchnienie to udawanie, fałsz, sztuczność. Hrabia jest bohaterem romantycznym, ale różni się od innych bohaterów tego typu. Nie rezygnuje z miłości do kobiety, by poświęcić się wielkiej sprawie. Miał szczęśliwą rodzinę i zniszczył ją. Podobnie jak inni bohaterowie epoki przeżył przełom wewnętrzny, staje się Mężem, przywódcą obozu arystokratów w Okopach Świętej Trójcy. Nie jest jednak rycerzem niezłomnym, szlachetnym obrońcą przegranej sprawy. Przeciwnie jest czuły na uroki sławy, ogarnięty obsesją honoru, ideą przywódczą i pogardą dla mierzwy ludzkiej obu walczących stron. Motorem jego działania jest pycha i egoizm, niemniej jednak jest on jedynym obrońcą wartości w świecie przed katastrofą - broni Boga, religii, honoru, dorobku cywilizacyjnego

Jak inni bohaterowie romantyczni, Henryk jest zupełnie osamotniony. Brak mu zrozumienia wśród arystokratów, a więc w warstwie, do której należy. Jest rozdarty między wzniosłymi ideami i pragnieniem wielkości, a własną słabością. Swą śmiercią rozpaczliwie usiłuje ocalić w sobie człowieczeństwo, jest to ponadto pokuta za śmierć żony i syna

Rola w utworze: Wielki indywidualista, bohater - idealista, bohater ponoszący klęskę