generał, twórca Legionów Polskich we Włoszech. Był zawodowym wojskowym, a swoją służbę rozpoczął jako 16-letni chłopak w armii saskiej. W 1792 r. wstąpił do armii polskiej i w powstaniu kościuszkowskim wsławił się bohaterską obroną Warszawy (dostał za to stopień generała), a następnie walczył w Wielkopolsce, gdzie zmusił armię pruską do wycofania się. Jesienią 1796 r. przybył do Paryża i po porozumieniu z Józefem Wybickim i Franciszkiem Barrsem zaproponował rządowi francuskiemu utworzenie Legionów Polskich. Dyrektoriat odesłał Dąbrowskiego do walczącego we Włoszech Bonapartego. Po pertraktacjach 9 I 1797 r. Dąbrowski podpisał z władzami świeżo utworzonej Republiki Lombardzkiej układ o utworzeniu Legionów Polskich. Jako naczelny inspektor wojsk polskich nie tylko zabiegał o utrzymanie ich polskiego charakteru, ale także dbał o edukację żołnierzy. Pod koniec 1806 r. Dąbrowski przyjechał do Wielkopolski, gdzie zorganizował powstanie przeciwko Prusom, a następnie - jako dowódca 3 dywizji wojsk polskich, tzw. III Legii - walczył pod Gdańskiem i Frydlandem. Brał też udział w wojnie z Austrią w 1809 r. (zdobywał Galicję), uczestniczył w kampanii rosyjskiej 1812 r. (wsławił się w bitwie pod Berezyną) i bitwie pod Lipskiem w 1813 r., gdzie po śmierci księcia Józefa Poniatowskiego został wodzem naczelnym wojsk polskich, które wkrótce zreorganizował. W Królestwie Polskim był członkiem Komitetu Wojskowego i senatorem. Szybko wycofał się jednak z życia publicznego i osiadł w swoim majątku w Wielkopolsce. Pieśń Legionów poświęcona Dąbrowskiemu stała się polskim hymnem - Mazurek Dąbrowskiego.
