Księga Hioba jest częścią Starego Testamentu i należy do pism mądrościowych. Autor tej księgi nie jest znany, zaś czas powstania, to okres prawdopodobnie pomiędzy V a III wiekiem p.n.e.. Księga ta stanowi wyraz poszukiwań sensu cierpienia w życiu. Księga Hioba to poemat filozoficzny uznawany za odrębne dzieło, omawiający problem niezawinionego cierpienia. Głównym bohaterem jest Hiob. Mimo wzorowego życia został ciężko doświadczony przez Boga, który wystawił jego wiarę na próbę. Hiob stracił cały majątek, dzieci, został dotknięty chorobą. Żalił się na swój los, jednak nie poczuwał się do winy. Walczył o swoją godność odpierając racje przyjaciół, którzy radzili mu aby uznał cierpienie jako karę za grzech. Hiob do końca pozostał wierny sobie. Jest wzorem heroicznej cierpliwości. W końcu został wynagrodzony przez Boga. Hiob ufał Bogu, zdawał sobie sprawę, że cierpienie jest próbą wiary dla niego. Cierpienia zatem nie można pojąć, należy go przyjąć albo odrzucić. Jest ono częścią życia każdego człowieka, uczy nie tylko wytrwałości w wierze lecz również pozwala docenić piękne strony życia.
