Plan sześcioletni to jeden z planów gospodarczych wprowadzonych w okresie PRL-u. Ustawa dotycząca planu sześcioletniego została podjęta przez Sejm 21 lipca 1950 roku. Natomiast prace nad nią trwały już od roku 1949. Głównym założeniem ustawy było wprowadzenie w państwie polskim zasad gospodarki scentralizowanej, zasad komunizmu, a przez to wyeliminowanie wszelkich przejawów kapitalizmu na terytorium Polski Ludowej. Priorytetem była industrializacja państwa polskiego na wzór Związku Radzieckiego. Założenia te miały zostać zrealizowane do roku 1955.  Nakazano także by w tym okresie znacznie rozwiną się przemysł hutniczy, maszynowy oraz chemiczny. Zakładano przy tym, ze produkcja w przemyśle wielkim oraz średnim wzrośnie o 154%. Wszystko to wymagało dość szybkich inwestycji. 46% całości nakładów inwestycyjnych pochłoną przemysł, w tym  wśród inwestycji przemysłowych aż siedemdziesiąt sześć procent przeznaczonych zostało dla przemysłu środków wytwórczości. Nakłady inwestycyjne na rolnictwo oraz leśnictwo wynosić miały tylko dwanaście procent całości nakładów. Plan sześcioletni zakładał ponad to wzrost przemysłu drobnego o 384%. Realizację planu sześcioletniego utrudniało wiele czynników, Jednym z nich było zaostrzenie sytuacji na arenie międzynarodowej. W roku 1950 rozpoczęła się bowiem wojna w Korei. Wiązało się to ze zwiększeniem sił amerykańskich w tamtym rejonie. Świat znów staną przed groźbą wybuchu kolejnego konfliktu zbrojnego. W tej sytuacji zmianie uległy założenia planu sześcioletnie i większy procent inwestycji przeznaczono na rozbudowę przemysłu obronnego. Nie zrewidowano przy tym innych elementów tego planu. Konsekwencja tego był wzrost udziału akumulacji w narodowym dochodzie, który w roku 1950 stanowił 21,1% dochodu, a w roku 1953 aż 28,5%. Znacznemu pogorszeniu uległa w tym czasie sytuacja na polskie wsi. Inwestycje przeznaczone na rolnictwo były bardzo małe, gdyż większość z nich była przeznaczona na rozbudowę przemysłu. Największe nakłady przeznaczono na rozwój przemysłu ciężkiego. Dodatkowo w pastwi polskim nikt nie miał doświadczenia w realizacji założeń podobnego planu. Sprawę utrudniał także brak odpowiedniej bazy do rozpoczęcia takich inwestycji. W Polsce bowiem nie było odpowiednio rozwiniętego przemysłu maszynowego. W tej sytuacji realizacja planu zależała przede wszystkim od importu. Dodatkowo Stany Zjednoczone nałożyły embargo na wszelkie dostawy maszyn i urządzeń do krajów bloku socjalistycznego, co dodatkowo utrudniało całą sytuację. W takiej sytuacji dużego znaczenia nabrało wydobycie węgla, gdyż był to produkt poszukiwany przez inne kraje europejskie. W trakcie wykonywania niektórych inwestycji, okazywało się także, że jej koszty są znacznie wyższe od tych, jakie zostały zawarte we wcześniejszych kosztorysach. Poszczególne inwestycje wymagały zatem dodatkowych nakładów finansowych.  Ponad to znacznie ograniczone były rzeczywiste możliwości przedsiębiorstw, odpowiedzialnych za wykonanie danej inwestycji. Przeszkodę stanowiły między innymi dostawy importowanych maszyn. Wzrost wydobycia węgla oraz wzrost produkcji energii elektrycznej okazał się niedostateczny. Tym samym wystąpiły znaczne dysproporcje w rozwoju niektórych regionów. Chcąc bowiem realizować przyjęte założenia dotyczące rozbudowy przemysłu ciężkiego, nie podjęto się realizacji planowanej rozbudowy przemysłu lekkiego.  Przeszkoda o charakterze społecznym było przemieszanie się ludności ze wsi do miasta. Migracje spowodowały bowiem napływ ludności do miast i co za tym idzie napływ robotników, którzy nie posiadali żadnych kwalifikacji. Wynikiem tego była niska wydajność pracy, a dodatkowym rezultatem ubocznym wzrost przestępczości. Ludność wiejska miała bowiem duże trudności z przystosowaniem się do życia miejskiego.

Ogólnie stwierdzić należ, że w omawianym okresie wzrost produkcji następował przede wszystkim w wyniku wzrostu zatrudnienia, a nie zwiększenia wydajności. W tym tez czasie zreformowany został podatek gruntowy. Jego celem było wychwycenie wszystkich dochodów gospodarstw rolnych. Chciano także stworzyć warunki do udzielania ulg, które sprzyjałyby rozwojowi produkcji. Stawki przy tym były bardzo zróżnicowane. Najuboższe gospodarstwa na przykład płaciły dwa procent od podstawy wymiarów. Granica górna natomiast wynosiła 20 %. Gospodarstwa, które były bogate znaczną część tej należności musiały regulować w naturze w postaci gotowych produktów. Obowiązek ten został zniesiony dopiero w roku 1951, kiedy pozostały wprowadzone po raz kolejny obowiązkowe dostawy produktów rolnych. Głównym celem tych działań było zapewnienie minimum żywości, jaką mogłoby dysponować państwo , w celu eksportowania jej lub zaspokojenia potrzeb ludności miejskiej. W konsekwencji działania te spowodowały dodatkowe obciążenia wsi. Rolnikom bowiem płacono znacznie mniej aniżeli sugerowały to ceny rynkowe. Obciążenia wsi systematycznie wzrastały, zaś w roku 1953 dodatkowo podwyższono stawki podatku, które osiągnęły dla najbiedniejszych gospodarstw dziesięć procent, a dla najbogatszych gospodarstw czterdzieści osiem procent. W październiku 1952 roku, kiedy to odbywał się dziewiętnasty zjazd WKP(b) (WKP(b) przekształciła się następnie w KPZR) został odczytany referat sprawozdawczy oraz przemówienie Stalina, które wskazywało na łagodzenie sytuacji na arenie międzynarodowej. Jednak do rzeczywistego odprężenia w międzynarodowych relacjach dochodziło stopniowo, zwłaszcza po śmierci Józefa Stalina w roku 1953. Odzwierciedleniem tego odprężenia było zakończenie wojny  w Korei i podpisanie traktatu pokojowego. Konsekwencją tych działań dla bloku socjalistycznego, w tym dla Polski było oddalenie się zagrożenia wojną i tym samym doszło do zmniejszenia wysiłku militaryzacji na rzecz industrializacji. Najbardziej widocznym rezultatem planu było zwiększenie się udziału w życiu społecznym klasy robotniczej. Plan sześcioletni był  kilkakrotnie modyfikowany i został, podobnie jak i inne plany gospodarcze tego okresu, zrealizowany tylko częściowo.