Zdradą Nieustającą współcześnie określa się fakt istnienia Rady Nieustającej, ponieważ w dużej mierze była ona zależna od wpływów rosyjskiego ambasadora. Została powołana przez sejm w 1775 roku. Była organem administracyjnym odpowiadającym poglądom Stanisława Augusta. Ograniczała w znaczny sposób prawa magnackich ministrów. Ograniczała rolę króla, choć ten miał jednak dwa głosy. W skład rady wchodziło 36 członków. Wybierał ich sejm. Przydział miał się następująco: 18 stanowisk przypadało na szlachtę i 18 na senat. Marszałek Rady był powoływany spośród szlachty.

Rada obejmowała pięć departamentów: Dobrego Porządku (Policji), Wojskowy, Skarbowy, Sprawiedliwości oraz Interesów Cudzoziemskich. Departament Dobrego Porządku miał nadzór nad miastami królewskimi. Departament Wojskowy, zastąpił na pewien okres Komisję Wojskową, miał wpływ na powiększenie szeregów wojska. Departament Sądownictwa przyczynił się do dużych postępów w ustalaniu i egzekwowaniu prawa. Najwyższa instancja posiadała prawo do rozpatrywania spraw dotyczących korupcji w sądach.

Niestety dużą niekonsekwencją było utrzymanie komisji z lat 1764-1766, które stwarzały możliwości magnackim ministrom, a w szczególności hetmanom. Rada mogła odsunąć urzędników, którzy sprzeciwiali się jej postanowieniom. W końcu zadbano o konsekwentne dopełnianie wyroków.

Wszystko to sprawiało, że państwo stawało się coraz bardziej nowoczesne. Rozporządzenia Rady przyczyniły się do ustalania budżetów, przez co zaczęto systematycznie zajmować się sprawami opieki lekarskiej, budowy dróg, mostów, usprawnienia administracji czy zreformowania armii.

Radę rozwiązał Sejm Czteroletni w 1789 roku. Została powołana ponownie przez sejm grodzieński w 1793 roku.