Himalaje, góry w Azji Południowej, w Chinach, Indiach, Nepalu, Bhutanie
i Pakistanie, należą do najwyższych na Ziemi. Pasmo Himalajów ciągnie się na długości około 2500 km, szerokość pasma średnio od 180 - 350 km, średnia wysokość około 6000 m, 10 szczytów o wysokości ponad 8000 m, najwyższy Mount Everest - 8848 m n.p.m. Od południowo - zachodniej części Himalaje są otoczone górami Salt Range z najwyższym szczytem Sakesar - 1460 m n.p.m. W obszarze tym występują bogate złoża soli kamiennej
i ropy naftowej. Pasmo Salt Range przechodzi dalej na wschód w pasmo wzniesień noszących nazwę Siwalik ich średnia wysokość to 1000 m n.p.m. Do pasma Siwaliku od strony północnej przylegają tzw. Małe Himalaje. Ich średnia wysokość dochodzi do 3000
m n.p.m. występują również szczyty których wysokość sięga 5000 m n.p.m. wznoszą się one ponad pas przedgórza Himalajów. Pasmo Małych Himalajów odsłania główny grzbiet Wielkich Himalajów, pasmo biegnie od doliny Indusu do Brahmaputry. Pasmo Małych Himalajów w części północnej łączy się dość stromym progiem z głównym pasmem Himalajów. Miejscami pasma są oddzielone od siebie rozległymi kotlinami śródgórskimi. Jednym z przykładów takich obniżeń jest dolina rzeki Dżehlam (Jhelum) a także głębokie kotliny Kaszgarska oraz Katmandu.
Główne pasmo Himalajów tworzą sięga przeciętnie 6000 m n.p.m. w miejscach przełęczy wysokość spada do 4000 m n.p.m. Himalaje posiadają 10 ośmiotysięczników wśród nich najwyższy na świecie Mount Everest (8848 m n.p.m.) a także Kanczendzanga (8585 m n.p.m.), Lhoce (8501 m n.p.m.), Makalu (8470 m n.p.m.), Czo Oju (8189 m n.p.m.), Dhaulagiri (8172 m n.p.m.), Manaslu (8126 m n.p.m.), Nanga Parbat (8126 m n.p.m.), Annapurna (8078 m n.p.m.), Sziszapangma (8013 m n.p.m.).
W Himalajach wyraźnie wykształcone są piętra klimatyczne. W zależności od ekspozycji stoków, stoki południowe znajdują się pod oddziaływaniem monsunów
a w okresie letnim występują intensywne opady. Stoki północne natomiast są pod większym wpływem klimatu zwrotnikowego o odmianie chłodnej i suchej. W Himalajach występują lodowce i obszary wiecznie pokryte śniegiem ich powierzchnia to około 10 tys. km2. Do największych jęzorów lodowcowych należą Gangotri i Zema ich długość wynosi około 26 km oraz na północnych stokach Mount Everestu lodowiec Rongbuk o długości 19 km.
Podobnie jak pietra klimatyczne bardzo wyraźnie wykształcone są piętra roślinne. Stoki w Himalajach do wysokości 1000 m n.p.m. porośnięte są przez wilgotne lasy tropikalne nazywane terajem. Powyżej 1000 m n.p.m. stoki porośnięte są lasem zwrotnikowym, wiecznie zielonym (głównie bambusy, palmy, paprocie). Na wysokości ponad 2000 m n.p.m. występują lasy liściaste (dęby, kasztany, klony), oraz drzewa szpilkowe (sosna, cedry zwane himalajskimi). Górna granica lasu przebiega na wysokości 3500 - 4000 m n.p.m. powyżej tej granicy występuje roślinność typu alpejskiego z dominacja krzewów i łąk górskich. Na wysokości 4500 - 5700 m n.p.m. przebiega granica wiecznego śniegu.
Himalaje są środowiskiem życia wielu gatunków zwierząt m.in. pandy wielkiej, południowa część dolin i przedgórzy to głównie obszar występowania takich gatunków jak: tygrysy, nosorożce, słonie, małpy, mangusty. Wyższe partie gór zamieszkują rysie, niedźwiedzie, dziki, piżmowce, różne gatunki owiec m.in. kaszgarskie, stepowe oraz kóz i jeleni.
