Za datę skonstruowania pierwszej lunety podaje się rok 1608. Wtedy to optyk pochodzenia holenderskiego, Hans Lippers zbudował prototyp dzisiaj używanych lunet.
Wiadomość ta dość szybko się rozniosła i wynalazkiem holendra zainteresował się sam Galileusz. Rozpoczął prace nad budową własnej lunety. W jej skład weszły dwie soczewki . Jedna z nich było dwuwypukła, a druga obustronnie wklęsła. Soczewka dwuwypukła pełniła rolę obiektywu, a dwuwklęsła okularu.
Za pomocą własnoręcznie zbudowanej lunety Galileusz rozpoczął obserwacje astronomiczne. Dzięki nim zostały odkryte formy ukształtowania powierzchni Księżyca - góry, niektóre z księżyców Jowisza oraz plamy występujące na Słońcu. Mimo niewątpliwej dużej przydatności lunety Galileusza miała ona jedną wadę, a mianowicie cechowała się aberracją chromatyczną. Oznacza to, że fale padające na soczewki były załamywane w zależności od długości fali, pod mniejszym lub większym kątem. Miało to duży wpływ na przeprowadzane obserwacje.
Inny rodzaj lunety został zbudowany na podstawie koncepcji Johanesa Kuplera. Miało to miejsce w roku 1615. Realizacji pomysłu lunety astronomicznej Kuplera podjął się Christoph Scheiner, astronom pochodzący z Niemiec. W skład takiej lunety wchodziły dwa współosiowe układy optyczne. Każdy z nich zachowywał się jak soczewka skupiająca. Za pomocą obiektywu powstawał obraz rzeczywisty, pomniejszony i odwrócony. Dopiero taki obraz widać przez okular.
Za pomocą takiej lunety otrzymuje się obraz odwrócony, dlatego w celach obserwacyjnych należy zaopatrzyć układ optyczny dodatkowo w soczewką odwracającą.
Kilkadziesiąt lat później Izaak Newton wpadł na pomysł teleskopu zwierciadlanego czyli reflektora. Jako obiektyw wykorzystywane są zwierciadła wklęsłe albo kuliste. Ważne jest również stosowanie pomocniczego zwierciadła płaskiego. Służy ono do kierowania wiązki światła odbitego od zwierciadła w kierunku okularu.
Jednak ówczesne soczewki nadal miały wady, które utrudniały obserwacje. Aby jakoś te wady skorygować próbowano budować bardzo długie lunety. Mogły one sięgać nawet 45 metrów jak luneta Heweliusza.
Wraz z długością bowiem spada zdolność załamywania światła i zmniejsza się aberracja chromatyczna.
Kolejny typ teleskopu zaproponował w roku 1672 Cassegrain. Jego konstrukcja opierała się na umieszczeniu zwierciadła pomocniczego w osi zwierciadła głównego. Przy takiej konstrukcji okular umieszczany jest w ognisku obiektywu przypadającego na zewnętrzną część zwierciadła. Okazało się, że taki model teleskopu ma wiele zalet. Obecnie używane teleskopy w obserwacjach astronomicznych opiera się na takim planie budowy, że może pełnić funkcje teleskopu Newtona lub teleskopu Cassegraina.
Pierwsza soczewka achromatyczna powstała w roku 1729. Skonstruował ją, zestawiając dwa gatunki szkła, Chester Moor Hall. Natomiast udoskonalenia takiej soczewki dokonał John Dollond.
Natomiast w 1850 roku opracowano sposób na odwracanie obrazu w lunecie astronomicznej. Takie lunety do dnia dzisiejszego wchodzą w skład wielu układów optycznych.
