Meteoryty są częściami meteorów spadających na Ziemię po przejściu przez atmosferę. Meteory z kolei stanowią meteoroidy, które wpadły w zewnętrzne warstwy atmosfery. Meteoroidy wpadają w warstwy atmosfery z prędkościami z przedziału od 12 do 72 km / s. Jeżeli są to meteoroidy goniące Ziemię wtedy mają prędkości z górnego zakresu, a jeśli podążają na spotkanie naszej planecie wtedy prędkości są mniejsze.

Pod względem składu chemicznego meteoryty można podzielić na:

  1. meteoryty żelazne (syderyty)
  2. meteoryty kamienne (aerolity)
  3. meteoryty kamienno - żelazne (syderolity)
  4. meteoryty szkliste (tektyty)

Meteoryty kamienne stanowią aż 66 procent wszystkich znalezisk. Składają się głównie z minerałów krzemianowych (oliwinów i piroksenów). Osiągają gęstość rzędu 3 g / cm. Większość minerałów kamiennych zawiera jeszcze minerały żelaza niklonośnego, czyli tak zwane kamacyty. Te meteoryty noszą nazwę chondrytów. Nazwę swoją zawdzięczają greckiemu słowu oznaczającemu ziarno. Bo właśnie charakterystyczną cechą chondrytów jest posiadanie małych kulistych ziaren krzemianowych otoczonych czarną skorupą . Ich średnica osiąga rozmiary od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Ziarna te nazywają się chondry lub chondrule.

Ze względu na podobieństwo w budowie do materiałów występujących na Ziemi chondryty są trudne do identyfikacji. Początkowo jasne wnętrze tych meteorytów z biegiem czasu ciemnieje, staje się ciemnobrązowe, otoczka skalna dosyć łatwo ulega zniszczeniu.

Dlatego najłatwiejsze do identyfikacji są meteoryty skalne, które dopiero co spadły na powierzchnie ziemską. Łatwiej również szukać meteorytów w środowiskach, które z natury raczej pozbawione są podobnych obiektów pochodzenia ziemskiego, np. na pustyniach.

Oprócz ziaren krzemianowych chondryty mogą zawierać również ziarna metalicznego żelaza, dość dobrze widoczne na przekroju meteorytu błyszczące drobinki. Mogą one stanowić nawet do 18 % masy chondrytu.

W zależności ile tego ile tej domieszki posiadają można je podzielić na:

* amfoteryty czyli chondryty o bardzo małej zawartości żelaza metalicznego

* o małej zawartości żelaza metalicznego

* o stosunkowo dużej zawartości żelaza metalicznego

Natomiast te meteoryty kamienne, które nie posiadają żelaza nazywa się achondrytami.

Chondryty i chondryty można rozróżnić w bardzo prosty sposób. Wystarczy do obu przyłożyć magnes. Chondryty z racji zawartości metalu będą go przyciągały. Natomiast achondryty pozostaną obojętne.

Wśród chondrytów istnieje jeszcze szczególna grupa meteorytów. Na przekroju takiego okazu można zauważyć odcinające się od prawie czarnego tła jasne chondry. Od tej ciemnej barwy otrzymały one nazwę chondrytów węglistych. Jeden z takich okazów zasila również polską kolekcję meteorytów. Nosi nazwę Allende.

Meteoryty żelazne natomiast stanowiące około 30 procent znalezisk zbudowane są ze stopu żelaza z niklem i kobaltem. Ich gęstość jest większa, wynosi około 8 g / cm. W przeciwieństwie do meteorytów kamiennych są bardzo łatwe do identyfikacji nawet po długim czasie od spadku na powierzchnię Ziemi. Jest to związane z dużą odpornością tego żelaza na korozję. Nawet jeśli taki meteoryt spędzi długi czas w ziemi nie ulegnie zniszczeniu. Dzieje się tak dzięki domieszce niklowej.

I tak np. w polskiej kolekcji meteorytów znajduje się okaz, który spadł na Ziemię 200 tys. lat temu. Nosi on nazwę Gibeona. Drugi meteoryt, Henbury, pochodzi sprzed 5 tys. lat.

Ponieważ żelazo w meteorytach zastygało o wiele wolniej niż żelazo ziemskie i dlatego doszło do zarysowania się wyraźnej struktury krystalicznej. Można ją obserwować bez użycia specjalistycznego sprzętu.

Ze względu na rozmiar oczek sieci krystalicznej meteoryty można podzielić na:

  • drobnoziarniste
  • średnioziarniste
  • gruboziarniste

W niektórych przypadkach te struktury krystaliczne tworzone są przez regularne wzory zwane figurami Widmanstättena. Figury takie można zaobserwować na meteorytach Gibeon czy Mundrabilla. Takie przekroje najpierw poleruje się i trawi kwasem siarkowym. Wtedy dopiero można dostrzec każdy fragment struktury. Istnieją także meteoryty żelazne w których można obserwować przecinające się wiązki równoległych linii. Takie wiązki mogą się przecinać nawzajem. Nie ma ściśle ustalonego kąta przecięcia, może on być dowolny. Takie wiązki noszą nazwę linii Neumanna. Są one obserwowane na przekrojach meteorytów po wcześniejszym ich wytrawieniu. Można je również obserwować na przekrojach meteorytu Gibeona.

Jednym z najbardziej znanych polskich meteorytów jest meteoryt Morasko. Spadł on na powierzchnię ziemską niedaleko Poznania pozostawiając po sobie charakterystyczne kratery, które są ciągle widoczne. Części tego meteorytu są odnajdywane jeszcze do dnia dzisiejszego. Ze względu na długi okres czasu jaki elementy meteorytu Morasko spędziły w ziemi wykazują one cechy zwietrzenia.

Na części kawałków tego meteorytu można obserwować efekty rozpływania się i topnienia meteorytu przy przechodzeniu przez warstwy atmosfery ziemskiej. Te fragmenty urzeźbienia noszą nazwę regmagliptów. Wyglądają one jak odciski palców na plastelinie lub glinie.

Meteoryty żelazno - kamienne występują dosyć rzadko. Noszą one nazwę mezosyderytów. W ich składzie chemicznym gołym okiem można wyróżnić zarówno minerały krzemowe jak i stopy żelazowo - niklowe, w zasadzie w stosunku 50 : 50. Jednym z takich okazów znajdujących się na terenie Polski jest meteoryt zwany Vaca Muerta.

Meteoryty żelazno - kamienne stanowią niewątpliwie najpiękniejsze okazy w zbiorach kolekcjonerów meteorytów. Jedne z najbardziej efektownych to pallasyty. Wyglądają one niczym pierścienie zrobione przez człowieka - piękne kamienie otoczone metalem. Są oczywiście również bardzo drogie dlatego niewielu stać na takie okazy w kolekcji.

Prawdopodobnie w ciągu każdej doby do atmosfery ziemskiej dostaje się kilkaset milionów meteoroidów. Większość z nich stapia się. Natomiast nieliczne, te o większej masie wnikają w dolne warstwy atmosfery powodując jej świecenie wokół meteorytu Gdy Ziemia przechodzi przez strumień meteoroidów to liczba pojawiających się meteorów wzrasta. Meteory, które pochodzą z jednego strumienia tworzą widoczny na niebie tzw. rój meteorów. Do najbardziej znanych rojów należą Perseidy.

Zjawiska takie polegające na pojawianiu się na niebie rozbłysków można obserwować co jakiś czas. I nie jest potrzebny do tego celu specjalistyczny sprzęt. Ostatnie takie zjawisko miało miejsce 8 października 2005. Wtedy to Ziemia przechodziła przez rój meteorytów zwanych Dragonidami.