Przestrzeń wokół magnesu lub przewodnika z prądem elektrycznym nazywa się polem magnetycznym. W przestrzeni tej na poruszający się ładunek będzie działała siła magnetyczna, która jest proporcjonalna do tego ładunku i do kąta między wektorem prędkości i wektorem indukcji magnetycznej.
Wektor indukcji magnetycznej jest podstawowym wektorem pola magnetycznego. Jego zwrot wokół przewodnika można wyznaczyć stosując tzw. regułę prawej dłoni. Kciuk prawej ręki należy ustawić tak, żeby wskazywał kierunek płynącego prądu. Pozostałe palce należy ugiąć i wtedy wskażą one kierunek wektora indukcji.
Dla pola magnetycznego charakterystyczne jest to, że linie pola krążą wokół przewodnika.
W każdym magnesie wyróżnia się dwa bieguny: północny i południowy. W przyrodzie nie stwierdzono istnienia izolowanych biegunów magnetycznych, czyli pojedynczych biegunów północnych lub południowych.
Jednoimienne bieguny dwóch magnesów podobnie jak jednoimienne ładunki mają własność odpychania się, natomiast bieguny różnoimienne jak ładunki o różnych znakach przyciągają się.
Jak już wcześniej zostało wspomniane przewodnik z prądem również jest źródłem pola magnetycznego. Zjawisko to wykorzystano w konstrukcji elektromagnesów. Maja one postać cewek nawiniętych na ferromagnetyczny rdzeń. W momencie, gdy w cewce płynie prąd to obserwowane jest magnesowanie się rdzenia. Dochodzi również do wzmocnienia pola cewki. Natomiast, gdy prąd przestaje płynąć efekt namagnesowania zanika. Elektromagnesy wykorzystuje się do budowy m.in. prądnic i transformatorów.
Jeśli obwód i źródło pola magnetycznego np. magnes sztabkowy, będą się względem siebie przemieszczać to w obwodzie wyidukuje się siła elektromotoryczna. W konsekwencjo w obwodzie popłynie prąd indukcyjny. Zjawisko to nosi nazwę indukcji elektromagnetycznej.
Kierunek prądu można wyznaczyć za pomocą reguły Lenza. Według niej kierunek indukowanego prądu jest taki, aby strumień magnetyczny indukowany przez niego przeciwdziałał tym zmianom strumienia, które go wywołały.
