Max Planck przyszedł na świat 23 kwietnia 1858 roku w Kilonii. Wszechstronnie uzdolniony chłopiec, obdarzony m.in. słuchem absolutnym, wybrał karierę w dziedzinie fizyki ze względu na największą możliwość odkryć. W 1874 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie w Monachium, przez rok studiował również w Berlinie.

W 1879 r. Planck uzyskał tytuł doktorski, a 6 lat później został profesorem fizyki w Kilonii. Pracował potem również w Berlinie.

Badacz interesował się głównie termodynamiką. Opublikował wiele prac sugerujących związek termodynamiki z elektrodynamiką. W szczególności uczony zajmował się promieniowaniem ciała doskonale czarnego. Założył, że każdy atom zachowuje się jak oscylator elektromagnetyczny posiadający charakterystyczną częstotliwość drgań. Promieniowanie elektromagnetyczne może być emitowane lub absorbowane przez te atomy tylko w określonych częściach - kwantach. Prowadziło to do hipotezy, iż światło w rzeczywistości składa się z kwantów.

Postulat ten zmieniał wszystkie dotychczasowe poglądy, wg których energia fali mogła mieć dowolną wartość.

W 1900 roku Planckowi udało się sformułować równanie matematyczne opisujące naturę promieniowania ciała doskonale czarnego. Ten moment uważa się za początek fizyki kwantowej.

Idee Plancka zostały przyjęte przez Einsteina, który zastosował pomysł porcjowania czyli kwantyzacji energii do nowego zjawiska fizycznego - efektu fotoelektrycznego, a Bohr wykorzystał go do teorii budowy atomu.

Za swoje odkrycie Planck w 1918 roku otrzymał Nagrodę Nobla. Uczony zmarł w 1947 roku mając 89 lat.